Maatstaf. Jaargang 14

[p. 891]

lsd en de mystieke ervaring / brief aan simon vinkenoog

Beste Simon,

Een paar uur nadat jullie weg zijn gegaan, heb ik 250 microgram LSD genomen, niet zo maar uit een gril, maar omdat ik het al een paar dagen van plan was. Ik wil proberen zo duidelijk mogelijk te beschrijven wat er toen gebeurde en zou met deze ervaring graag mijn artikel willen afronden.

Na het innemen van de dosis kwamen eerst de vertrouwde ontwikkelingen van de vorige keren: het ontdekken van de werkelijkheid achter de ‘werkelijkheid’, enzovoort. Daarna kreeg ik echter een ondervinding, die de belangrijkste was, die ik tot dusver heb gehad en die voortborduurde op een gewaarwording, die ik de keer er vóór had gekregen. Toen was het op een bepaald ogenblik alsof ik, samen met ieder ander, onderweg was naar iets. We liepen met grote drommen mensen door ruimte en tijd, maar ik wist niet waar we vandaan kwamen en niet waar we heen gingen. Gisteren is dat me nu duidelijk geworden.

Er waren na het nemen van de dosis ongeveer drie uren verstreken en ik lag in het weiland achter het huis met de hond te spelen, toen het opeens was alsof ik terug begon te gaan in de tijd. Ik voelde mijzelf geboren en verwekt worden. Daarna was het heel even donker, maar direct daarop gebeurde er weer precies hetzelfde en toen begon het zich steeds sneller te herhalen: geboorte, verwekking, duister, geboorte, verwekking, duister, enzovoort. Dat duister was geen echte duisternis, maar een beeld van een zwart, met ontelbare sterren bezaaid universum. Ik begon steeds sneller terug te glijden in de tijd.

Ik deed mijn ogen open en ontdekte, dat ik een soldaat was in de dertiende eeuw, die zich in het gras schuil hield voor de vijand. Dat duurde maar even; nieuwe geboorten volgden.

[p. 892]

Honderd jaar voor Christus liep ik door een groot bos. Nog verder terug in de tijd ging ik. Tegelijkertijd had ik het gevoel, dat op mijn rug oorlogen werden uitgevochten, mensen werden vervolgd en rampspoeden uitbraken. De reeks geboorten wilde niet stoppen en ik besefte opeens met een schok, dat ik miljoenen jaren oud moest zijn. Ik hoopte, dat ik ten slotte bij een allereerste begin uit zou komen. Dat gebeurde echter niet. De reeks geboorten was niet te stoppen en ik begreep toen, dat ik er altijd al was geweest en dat ik er altijd zal zijn. Dat was een schokkende ontdekking, die me, door al die oorlogen, vervolgingen en rampen, die elkaar ook maar bleven opvolgen, heel erg deprimeerde. Ik vroeg mij af of dit dan de hele waarheid was en of er dan helemaal geen God bestond. Volkomen onverwacht kwam toen het besef: ik ben het Zelf. God is het allesomvattende Zelf met alles wat er in, om, aan en op is. Het is er altijd geweest en Het zal er altijd zijn. Het zoekt zichzelf overal en Het is zichzelf.

Zodra dat besef er was, waren al die geboorten en al die rampspoeden met een slag verdwenen. Ik voelde, dat ik opging en volkomen verdween in een zee van ongelooflijk helderwit licht en het enige, dat ik toen nog wist was: ik ben het Zelf. Ik begreep, dat dit het doorbreken van de cirkelgang van dood en wedergeboorte was en dat de eeuwigheid mij nu deelachtig was geworden.

In het uur, dat volgde en waarin ik wat door het dorp liep, had ik voortdurend het gevoel, dat ik gestorven was en mij nu in een hiernamaals bevond, waarin de omgeving en de mensen hetzelfde waren als in mijn leven. Toch had ik een vaag gevoel, dat dit leven in het hiernamaals een begoocheling was, samengesteld uit herinneringen en indrukken, die ik na mijn dood had meegenomen en dat er op aarde door dezelfde mensen, die ik hier in dit hiernamaals nu om mij heen zag, om mijn dood werd getreurd.

De ervaring een hiernamaals te beleven verdween langzaam. Ik behield echter het besef, dat ik tijdloos was en dat ik nu van de cyclus van dood en wedergeboorte verlost was. Ik ben tijdloos. Ik ben er altijd geweest. Ik zal er altijd zijn. Ik ben het

[p. 893]

Zelf - dat bleef me bij. Nu, een dag later, is dat besef er nog heel sterk. Het begrip doodgaan, waar ik me toch veel mee bezig heb gehouden, lijkt uit min gedachten te zijn verdwenen en hetzelfde geldt voor het begrip tijd. Jaren, maanden en dagen gisteren, vandaag en morgen, zeggen me, terwijl ik dit schrijf, nog niets en als iemand mij zou vragen hoe oud ik ben, zou ik geneigd zijn te zeggen: ik ben er altijd geweest. Ik merk, dat allerlei verlangens en zorgen spoorloos zijn verdwenen. Heel sterk heb ik nu nog het gevoel, dat ik, doordat er een soort niveauverandering in me heeft plaats gehad, in een eeuwig leven ben terecht gekomen. Ik geloof dat ik dat het beste kan beschrijven door te zeggen, dat het lijkt alsof ik nu niet meer vanuit mijn hoofd, maar vanuit het een of ander centrum diep binnenin me leef. Het geeft een ongelooflijk gevoel van rust en vrede.

Ik heb steeds gedacht dat het vinden van het Zelf, zoals Jung dat bij voorbeeld in Das Geheimnis der Goldenen Blüte beschrijft, iets als dit moest zijn. Jung noemt het: ‘een niveauverhoging van het bewustzijn... Wat op een lagere trap aanleiding tot de wildste konflikten en tot panische affektstormen zou hebben gegeven, scheen nu, van een hoger niveau der persoonlijkheid beschouwd, een onweer in het dal, gezien vanaf de top van een hoge berg. Daarmee wordt aan het onweer niets van zijn werkelijkheid ontnomen, maar men is er niet meer in, maar er boven’. Het maakt echter een ongelooflijk verschil uit, zo heb ik nu gemerkt, of je iets dergelijks begrijpt en aanvoelt,, of dat je het werkelijk beleeft. Ik geloof, dat ik nu weet wat Zen met het woord Satori bedoelt en wat het geheim van al die glimlachende Bodhisattva's is.

Noud van den Eerenbeemt