Maatstaf. Jaargang 14

[p. 692]

tekenen van tegenspraak 2

napalm

Wie in het centrum van de vuurregen staat
is in een moment gelikwideerd
maar daarmee is de bom niet uitgepraat
het helse vuur vreet voort
naar oost en west en zuid en noord.

De lenige meisjes van Vietnam
vallen voorover met
de padi die ze planten
hun huid van hoofd tot voetzool losgeschroeid.
In dat loshangend habijt
gaan ze naar de stampvolle ziekenhuizen
waar de dood hen voorlopig afwijst.
Als ze na maanden min of meer
opgelapt het hospitaal verlaten
gaan ze weer padi planten
met een hart vol onblusbare hoop.
Maar bij het eerste geronk in de kimmen
snellen ze naar het verscholen geschut
wachtend op de christian soldiers
die een ander vuur
dat van de Heilige Geest
uitstorten over dit bruine volk.
Zo werd het ritme van hun dagen:
van morgenlicht tot avondval
het rijstveld bewerken
hun doden begraven
en vechten tot de laatste ademnood.

[p. 693]

 

Een nederlandse religieuze dichter

 

laat zich niet onbetuigd:

 

geboeid door 't bloedbad van de kampioenen

 

voor christendom en free enterprise

 

verklaart hij plechtig en krijgshaftig

 

ik sta achter Johnson en Amerika

 

en waarom zou hij niet?

 

Het kommunistisch geteisem

 

dat de nachtmerrie van zijn leven is

 

wat verdient het anders

 

dan dood en verdoemenis?

 

 

 

Met hem zingt Barry Goldwater

 

verrast door d'ironie van de historie:

 

Lyndon B. Johnson exceeds expectation

 

he is a good godfearing president

 

giving more and better bombs

 

than I ever promised.

 

 

 

Maar de lenige meisjes van Vietnam

 

die padi planten onder dreiging

 

van de aanstormende vuurdood

 

zingen een ander lied.

 

 

 

Inne de Jong