Maatstaf. Jaargang 14

[p. 507]

m. mok
bidden

Mijn vrouw is in het noorden en ik zit
te bidden aan de Middellandse Zee
waar alle goden successievelijk
tot zonlicht zijn vervluchtigd. Als het huis
haar voeten hoorde gaan, zou het misschien
de mijne warmen en onthield ik mij
van fluisteren tegen de schaamteloos pronkende
verlatenheid, de in mantels van zon
paraderende dood, mannequin die een eeuwig
model demonstreert.