Maatstaf. Jaargang 14

[p. 274]

tekenen van tegenspraak 2

kan israel zich verheugen?

De grote simpatie voor Israel in Nederland heeft haar keerzijde in een genuanceerde vijandigheid tegenover de arabische volken. Het minst aangeschreven staat Nasser's Egipte. Hoessein's Jordanië daarentegen heeft een lichtelijk betere (dames)pers. Men lacht meesmuilend in Nederland als de ekonomische planning in Egipte defekten vertoont. Meermalen is Nasser met Hitler vergeleken.

Een slecht geweten tengevolge van de zo weinig tegengegane jodenvervolging in de laatste oorlog en de naoorlogse psichose van het ‘vrije Westen’ verklaren een hoop.

Nasser's Egipte ligt eruit omdat dit land zich een eigen weg naar een toekomst gekozen heeft, los van het Westen.

Jordanië en Saudi-Arabië staan er iets beter op, omdat ze met het Westen gelieerd zijn. Dat een land als Jordanië door zijn bewoners ontvlucht wordt omdat het geen toekomst biedt, en Saudi-Arabië middeleeuws is, is van sekundair belang.

Slecht geweten en psichose dus.

De Israelische met Frankrijk en Engeland gekoördineerde aanval op Egipte van 1956 wordt algemeen gezien als een geslaagde verdediging van Israel, gekombineerd met de verdediging van ‘levensbelangen van het Westen’ in het Suezkanaal.

De militaire samenwerking tussen Israel en Westduitsland, ingeleid door Adenauer en Ben Goerion en uitgewerkt door Strauss, vindt niemand bij ons problematisch. De NATO-psichose maakt ook deze normaal.

Degenen met dit soort gedachten en gevoelens vinden hun geestelijke tegenvoeters in de jodenhaters in de arabische staten. Voor deze dient Israel te vuur en te zwaard te worden vernietigd. Deze bereiden zich voor de joodse Israeli's in zee te

[p. 275]

werpen, een hart onder de riem gestoken door...

Mao Tse Toeng, voor wie 10, 20 miljoen mensen minder niet interessant is. (Zie voor de mening van deze staatsman over de palestijnse kwestie Leonard C. Biegel, Kroniek van het Nabije Oosten, Internationale Spectator, 22 Juni 1965.)

Het is duidelijk dat hier op zijn zachtst gezegd een tragische situatie bestaat voor de staat Israel en zijn bewoners.

In het p.v.d.a.-blad Opinie (29 april 1966) schenkt S. Hamburger ons een opstel Drie koningen in het Oosten kijken naar het Westen.

De drie koningen zijn Hoessein van Jordanië, Reza van Iran en Feisal van Saudi-Arabië. Deze drie koninklijke kampioenen der vooruitgang hebben elkaar druk bereisd, en nu een soort pakt aangegaan tegen Nasser en diens ‘arabisch socialisme’ (aanhalingstekens van Hamburger). Dat dit slechts een konservatief pakt kan zijn, deert de schrijver niet. Dat de bewoners der drie betrokken landen er geen piaster beter van zullen worden, daar schrijft hij niet over. Hoofdzaak is dat het pakt tegen Nasser gericht is. Israel kan ‘zich erover verheugen dat zijn aartsvijand, Gammal Abdoel Nasser, in zijn macht gedwarsboomd wordt en zijn streven naar gelijkschakeling van heel het Midden-Oosten gestuit wordt door een driemanschap dat met het Westen nauwe bindingen heeft’, is een van zijn konklusies. (Hij heeft er meer.)

Het pro-amerikaanse trio heeft zich een ‘Realpolitiek’ (uitdrukking, inklusief aanhalingstekens van Hamburger) ten opzichte van Israel aangemeten, in tegenstelling tot de politieke lijn van Nasser.

Dat de laatste nog in Juli 1963 (in een vraaggesprek met Le Monde; zie wederom Biegel's artikel) gezegd had dat er ‘geen ontwerpen bestonden om het palestijnse probleem door middel van oorlog op te lossen’, vermeldt de schrijver gemakshalve niet.

Ook Hamburger borduurt weer op het Hitler-tema, wanneer hij het heeft over Egipté s ‘geheime politie, gedeeltelijk geleid door oud-Gestapoleden’. Tenzij dit leiden als buitengewoon gedeeltelijk gezien wordt, is dit klinkklare onzin, gezien bijvoorbeeld het feit dat niet deze geheime dienst Nasser

[p. 276]

afgelopen herfst waarschuwde voor een samenzwering tegen zijn leven door de mohammedaanse broederschap, doch... koning Hoessein.

In het hele opstel geen sillabe van twijfel aan de juistheid van een politiek die inhoudt isolatie en vervreemding in het eigen geografisch miljeu, en vereenzelvigdworden met de krachten van het verleden.

Vandaar de vraag: kan Israel zich verheugen?

Heinz Neudecker