Maatstaf. Jaargang 13(1965-1966)– [tijdschrift] Maatstaf– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 648] [p. 648] Hans Vlek [Gedichten] Het eerste uur De morgen is vol lucht als ik mijn ogen open en zie: het welkom wacht me v.e. schoon stel ondergoed * Bijna naakt nog verorber ik het dagelijks brood, de lauwe thee met teveel suiker (hoeveel Kubanen zouden daarvoor kromgelegen hebben) en het altijd ontroerende ochtendblad * Het gras, als ik de tuin betreed en ademhaal alsof ik bier drink, slaapt nog. Mijn bloedeigen zon laat schuwe druppels vallen in de dag; opnieuw en onvervangbaar blanko - [pagina 649] [p. 649] Poëzie is Poëzie is poëzie. Geen woord hierover dient gewisseld (ook niet in trams musea en frietlokalen. Ik hoop dat zelfs de proleten 't zien en begrijpen). Er zijn nog dichters die gedichten schrijven maar dat is bijzaak. Nog wordt gestorven, nog vliegen vogels zonder vleugels weg. Poëzie gebeurt en gebeurt opnieuw - Niets te horen, niets te zien alleen struikel je zo nu en dan over 'n drempel of merk je dat je onderbroek goor en je geld gestolen is. Soms stokken de woorden in je overmoedige keel. De dichters zijn nu broodverkopers vierbaansweg of onderschrift. Want poëzie is poëzie, vanzelfsprekend. [pagina 650] [p. 650] Gedicht De vrouwen spelen hun krampachtig spel tussen dood en leven in het moeizaam huis waar etensgeuren blijven hangen als de woorden voor hun kinderen die allang de wijk naar elders namen. Geen kracht betreedt hun lichaam meer, geen foetus zal hun dierbare holten vullen, net als mijn tante krijgen zij hoofdpijn, migraine en pensioen. [pagina 651] [p. 651] Het dorp Nuenen Hier haperen de dingen, dwz. de klok v.h. vermolmd stadhuis geeft half vier aan terwijl het vijf uur is en ik dus m'n bus mis en blijf plakken in kafee ‘Den Dommel’. Is dit de dorpse rust? de ongeschoren kellner zou een beatnik kunnen zijn, ware het niet dat hij zich plots naar buiten begeeft en knielt voor de Moeder Gods die hier 1 maal sjaars voorbijsjokt voorafgegaan door de fanfare waarin ook mijn vader speelt. Ik houd me zwijgend stil en steel een pakje Lexington uit de vitrine op de bar. Dat kan hier nog. De prijs v.e. pakje sigaretten valt in het niet bij die der brabantse gezapigheid, en die is door eenieder te verwerven. Vorige Volgende