Maatstaf. Jaargang 13

[p. 444]

A. Roland Holst
23-5-1888
Kort geding

Oordeel

Wolkbreuk woedde buiten.
Hij keek, met zijn rug naar de ruiten
vereenzaamd, het hoog glas
van de spiegel in. Hij was
daar weg. Toen wist hij, ik ben dood.
Vuur sloeg, donder schoot.

Onweer

Uit een doodstil zwerk
viel het schot.
In groot licht zonder God
stond de dorpskerk.

In memoriam

Een berk is een vogel
tussen de bomen.
Tussen de mensen
was hij een vogel.
Tussen de ramen
waar hij heen en weer liep
hoorde men vleugels.
Nu nog maar zware stappen,
want hij is weg.

[p. 445]

Lilith

Soms, gewetenloos en minzaam,
steekt zij onze heirweg over.
Wee hem, die - haar achterna -
dan dat bladstil bospad inslaat:
achter hem klaagt het laag lover
even nog na.

Een idealist

Hij eet geen vlees; hij drinkt geen wijn;
hij is zijn eigen breidel.
Hij is wat hij, blijkbaar, moet zijn:
edel en ijdel.

Vooruitgang

Beuken en linden zijn wij geweest -
de wind kwam toen in ons zingen.
Paarden en herten waren wij
die sprongen in de wind en draafden.
Sinds wij mensen werden
die leerden te vliegen
is de laatste hoop
ooit vogels te worden
vervlogen.

[p. 446]

Vinnen en vleugels

Ons leven speelt zich tot het graf
tussen een verkild bestaan
en een hemelhoog opgaan
- tussen vissen en vogels - af.

Inslagen

Als loodrecht vuur, als vijand,
sticht vreugde, in het bang vlak land
van verdriet en geluk, brand op brand.

Hoog gevaar

Neerkijkend van de heuvel
zag ik de dieren des velds
een heenkomen zoeken, en snel -
Zij wisten al wat ik zag
toen ik naar boven keek:
in het azuur een zeearend.