Maatstaf. Jaargang 12

[p. 762]

A. Roland Holst
Man en vrouw

Na jaren lust, vermeende liefde, en later
afkeer, en later weer doodmoe verdrongen
wrok om ontgoocheling (hoe lang al zongen
geen vogels meer en blonk er nergens water?)
kwamen zij in een landstreek die zij meenden
zich te herinneren uit een voormalig
bestaan, een haast vergeten andertalig
tesamenzijn. Hij slikte en zij, zij weende,
of bijna. Toen, een lange bocht om, zagen
links van de weg zij dat onvergelijkbaar
klaar water weer, en vlak maar onbereikbaar
daarachter uit voorgoed verloren dagen
de wijde glooiïngen en heldre beemden,
dat vroegste landschap, met het openbloeien
van de vruchtbomen en het sterke stoeien
van de dieren des velds - al het ontvreemde -
Daar lag het, stralend en in een volkomen
stilte des doods - toch nog toegankelijk, scheen het,
maar het was dat niet meer; het was voor eeuwig,
als binnen een kristal, aan hen ontnomen.

Zo werden hun dwaalwegen droeve omwegen
naar 't oord terug vanwaar zij eens vertrokken,
en zeker had hen dit teruggeschrokken,
waren - en als vanzelve - zij niet tegen
zichzelf geworden. Sindsdien, als verdreven,
gaan zij de stenen weg van hun nadagen
langs het gewezen paradijs. Zij zagen
zonder een woord naar de verloren dreven.