Maatstaf. Jaargang 12

[p. 685]

Hans L. Koekoek
cb5²/sawd/28

Kees Blommerts moest trouwen. Dat was het beste. Hij vouwde de rechthoekige ponskaart dubbel en sabbelde verstrooid op de ontbijtpil.

Trouwen dus. Of cb5/sa/7, zoals het ponsadvies luidde. Vooruit dan maar. Hij sloeg zijn zakagenda op en bladerde met zijn vinger een paar pagina's om. 17 t/m 21 januari was het weekend nog niet ingedeeld. Vier mooie dagen om te trouwen en de flat te laten inrichten. Hij slikte wat van de pil over was door en greep het huwelijksadviesformulier cd-27. In het eerste vakje achter vraag 1 vulde hij in: cb5/sa/7. Daaronder 17 t/m 21 jan. Helemaal onder aan het formulier tekende hij akkoord de onkosten van zijn postrekening te laten afschrijven en plakte het papier om tot een verzendklare envelop. In zijn zakagenda noteerde hij het huwelijk.

Twee dagen later bracht de post hem weer een rechthoekige ponskaart van het standaardsysteem. Onderaan las hij zijn vrouw cb5/wd/4. Dit was dus de ideale combinatie. Zij woonde in een van de randsteden van Zwolle. Naast haar adres stond ook het telefoonnummer. Hij besloot haar onmiddellijk te bellen en drukte de vermelde cijfers op het telefoontoetsenboord in. Hij hoorde haar stem. Een fijne stem, paste bij hem.

Hij zei ‘Goede morgen juffrouw Kroon. U spreekt met Blommerts. Kees Blommerts.’ Even was het stil aan de andere kant, zoals voor of na de eerste kus. ‘Dag Kees. Lief van je dat je zo snel belt. Ik heb de kaart net ontvangen. Ik wist dat je onmiddellijk zou bellen. Ik had de deur open laten staan om de telefoon te horen.’ ‘Ik wist dat je op het telefoontje wachtte’, antwoordde Kees Blommerts.

Hij keek naar de ponskaart en voelde hoe juist de computer had geadviseerd. Er behoorde potverdikkeme romantiek in het leven te zijn.

‘Ik kom vanavond naar je toe, Marian’, zei hij. ‘Ik blijf

[p. 686]

bij je slapen want ik hoef morgen pas in de loop van de dag te beginnen.’ ‘Dat is goed’, zei ze. Het geluid uit de hoorn klonk wat heser. ‘Tot straks dan Kees.’ ‘Tot straks Marian.’

Kees Blommerts dacht die dag veel aan zijn toekomstige vrouw. Hij maakte fouten in zijn werk, die computers dwingend lieten rinkelen.

's Avonds slikte hij een dubbele voedingspil, nam een douche, gooide zijn wegwerponderkleding, ondanks dat het nog niet nodig was, in de afvalkoker en nam de ondergrondse naar Zwolle. Op het station zag hij Marian staan. Ze was lief. Haar lippen waren heel zacht en smaakten naar aardbeienjam. Ze namen een kop koffie in de espressobar en lieten zich op de rolweg tot Marians flatje schuiven.

In haar kamer lag het ponskaartje nog op tafel. Kees nam het op en keek naar de rechthoekjes die uitgeponst waren. Hij bracht de kaart tot vlak voor zijn ogen zodat hij door een enkel gaatje kon kijken. Door het gaatje zag hij dat Marian zich uitkleedde. Hij legde de kaart weer op tafel terug. ‘Inderdaad, je past enorm bij me’, zei hij. Maar Marian verstond hem niet helemaal, want op dat moment trok hij juist zijn trui over het hoofd.

In het bed onder een kast boeken kroop ze heel dicht tegen hem aan en fluisterde hem de naam van een architect in het oor die met de combinatie-meubels zoveel persoonlijkheid in de standaardflats wist te brengen. Kees kuste haar terug en vertelde dat de man de opdracht reeds van hem gekregen had.

Ze lachte heel gelukkig en was open voor hem.

cb5/sa/7 tegen cb5/wd/4 werd cb5²/sawd/28.