Maatstaf. Jaargang 12

[p. 611]

Lode Bisschop
[Gedichten]

Baan

Toen de lucht regen riep
overkwam mij het oordeel
de zon schoot vuur
als een bliksemschicht
en zond zich
weerlicht omlaag
de hemel bloedde zwart
en drupte rood neer.
ik opende mijn mond
en zoog de zon op
het vuur trok zijn baan
aan de hemel van mijn lichaam
aan de horizon van een ondergang
bloedzwart bloedrood,... rooddicht

[p. 612]

Brand

Er brandt een geel vuur in mijn aderen.
De blauwe aderen schijnen geel.
Het lichaam weerlicht.
De ogen spuiten vuur.
Solfer glijdt tussen de oogharen.
Oogleden schroeien als bakens in zee.
Haren drenken Bengaals vuur.
Geel vocht stroomt door de hartkamer
en pulst licht op de straatstenen.
Door mijn albasten lichaam kreunt
geel licht
op verschrikte voorbijgangers.
Een brandstapel door inwendige brand
Gele vlammen laaien over mijn hoofd
Uit mijn mond
braakt geel poeder
lava over het
stadsplein
Het volk danst feest
tot het vuur het oudste kind verderft.
Dan dooft de gele fakkel tot bezienswaardig.

[p. 613]

Vers

Toen mijn wond op een bloeddruppel brak
toen een bloeddruppel in mijn aderen stolde
schreeuwde mijn hart van pijn o mijn God
o mijn God smelt de rode bloeddrop in mijn bloed

ik heb God om de vloeibare robijn gesmeekt
om een wegvlieten der rode steen heb ik gebeden
en mijn offers op de altaarsteen geplengd
maar de steen dreef niet in de lopende vloed

ik schreeuw nu elke dag een pijnlijk lied
op het wit papier is het bloed gestold
de letters staan rood op de omslag der bladzijden
de verzen krijsen hees naar de val der boze woorden

het woord is in de bloedbaan van mijn verzen gestold

[p. 614]

Mystiek

Nu is het enig besef tot mij doorgedrongen
het enig besef dat mijn hart bloeden doet
ik voel de droppen op het platform vallen
in de gootzeef in de wasbak de teil vol zonden
ze lopen over afgezeefd van geronnen bloed

en in dit besef druipt wit vocht
uit het oneindige in mijn arm hart
het hart blijft kloppen doch door de aderen
pulst nu wit bloed met rode bloedlichaampjes
de mensen leggen hun oor op mijn borst en zeggen hoor:
de witte druppelen gieten door de hartkamer
ik luister ook en hoor de hartboezem zuchten
de verandering is te groot eerst hevig rood en nu wit
ik prik een gaatje in een slagader en schrik
een witte sliert vocht pluimt omhoog als een vaan van een stoomboot

en ook een wolk van thee giet neer in het aardse kopje
ik bind de wond af maar het helpt niet
de band wordt helemaal nat van wit vocht
wat moet ik doen wat moet ik doen
ik weet het al ik weet het wel
ik laat me rustig leeg bloeden aan wit vocht
het is beter zonder leven dan met wit vocht te lopen
ik wil heel dood zijn en de onderaardse rivier blussen
met mijn dood lichaam en zo mijn ziel
laten betrekken een eeuwig gewest in de hemel

wit vocht ontsluit uw ader zacht...