Maatstaf. Jaargang 12

[p. 344]

J.W. Schulte Nordholt
Begoocheling

Zelfs de taal der ogen niet verstaande,
zelfs de glimlach niet om de mond,
wie zal zeggen of ik de taal van de wind
werkelijk heb gehoord, of alleen maar mijn eigen
ruisende hartstocht. Och lieve god,
dacht ik dat het woord werkelijk wortel schoot,
dat het al opkwam, dat het bladeren droeg,
dat ik in de schaduw daarvan
wandelde, dat ik de bloemen al plukte,
god, de geur bedwelmde mijn hoofd,
mijn hart klopte, mijn handen beefden,
en er was helemaal geen bloem, geen blad.
Eigenlijk is er niets gebeurd, hangt stilte
zoals voorheen dodelijk rondom de mens.
Wijzer wordt hij daarvan
als dat mogelijk is.
Is hij daarin een mens?