Maatstaf. Jaargang 9

[p. 822]

Jaap Tempelman
[Gedichten]

En scène

mijn lichaam is een scherp acteur
het leeft het loopt
onder vuur en vrede steeds eender
het is zeker van zijn wijze van sterven

het lijf is levenslang buiten zichzelf
van geest en zoete tweedracht
de krijgsman berijdt zijn vlees
de monnik beschrijft het
de minnaar brengt het in opspraak

uit angst voor zijn werelddeel woekert
in de maag van de man een treurspel
de acteur is zichzelf van pijn indachtig
is van binnen de geest een leven voor

een sterfscène speelt hij met zijn lichaam af,
een slagveld, zijn huid raakt op, snelle vingers
repeteren zijn buik stuk, hij geeft de geest
pas na de dood, hij sterft niet beter

[p. 823]

Opname

dit is een bepaald moment,
vel over been zijn we gebouwd
met lucht voor vlees en vrees,
middellanders tussen valse mondorgels.
mannen met goud in de schouders
schieten tot de tanden in de lach

het licht moet nogmaals dood
buren wenden zich in de verte af,
troost op troost loopt storm op ongeloof,
op de bajonet dingen ze naar vreugde
die houden ze geen honderd tellen uit
wie kan zijn angst kwijt zijn

aangewezen op machtsverheffen van 1
zoekt men haastig tijdgenoten,
hoor dit naamwoordelijk lied
op oogshoogte tegen de muur

groet ze maar marc
de mensen
de doodgewoonden
de wanhoopvollen
de illusiemakkers
de luchtkasteleins
de obers voor morgen

groet ze maar marc
de haak in de angst
het dode moedertje van schrik
de sirenes op de daken

[p. 824]

 

het meisje op de benen

 

het meisje zonder benen

 

groet ze wel voorbereid

 

 

 

vergeet niet één onderganger

 

straks zitten we zonder oosten

 

leven wij ondergronds door

 

naar de laatste berichten

 

 

 

hier en nu zijn we nog in vel

 

over been over vrede en vrees gebogen

 

dat is genoeg eet men uit hogerhand

 

wees daarvan maar zeker

 

wees daarvan maar mens