Maatstaf. Jaargang 9

[p. 1]

J.W. Schulte Nordholt
Langzamerhand

Langzamerhand is de vrede
al haast een gevestigd seizoen,
al haast weer voorbij; de wrede
wolken staan weer zoals toen

tegen de hemel te dreigen.
De doden die men herdenkt
bij de herdenking, zwijgen;
er wordt hun geen haar meer gekrenkt

als men loopt in het gras op hun graven
en bloemen plukt boven hun hoofd.
De liefde waarmee zij zich gaven
is donker en uitgedoofd.
Jonge, trotse geslachten staan
klaar om onder te gaan.