Maatstaf. Jaargang 8

[p. 771]

Jan Engelman
[Gedichten]

Vis temperata

Het stugge hout is uitgebroken.
Amandelbloesem, helwit dal,
beklim den berg! Ik zie ontloken
wat immer was en wezen zal.

De zon stijgt snel. Een koude gaarde
wordt door het berstend zaad verwarmd.
De zee omhelst de grauwe aarde.
Gij hebt mijn lichaam nieuw omarmd.

De goden leven. Wij beminnen
een kracht die door den bodem trekt.
Zij zweven hoog, zij herbeginnen,
getemperd bloeien zij volstrekt.

[p. 772]

Dit eenzelvig denken zwelt

... en gedreven door den Ander
dien ik niet ken, noch verander,
gaat mijn eigen denken om
als de schroeflijn, de kolom

van verlangen boven de aarde.
Blauwe zee, die ik ontwaarde
toen ik in den tempel sliep
waar een donkere stem mij riep,

zee, gij mantel die zich vouwde
over al wat hem benauwde,
zee, gij zijt zijn wiegelied.
Ach, verstaan deed ik hem niet.

Waarom is hij niet gekomen
door 't moeras, dat in het doomen
van het lauwe Paestum lag?
Dit is al wat ik vermag:

aan hem denken luttel jaren,
steeds opnieuw, - mijzelf bewaren,
maar hem laten onbemind
in het eigen labyrinth.

Wil vergeven! Ik beminde
die ik zocht en nimmer vinde.
Aan het eind staat zij, staan wij -
en dan zijt ook gij daarbij.

[p. 773]

 

Nooit meer eenzaam.

 

Trouw der zuilen,

 

goud op blauw, kunt gij verruilen

 

voor het Huis waar ieder kent

 

nooit meer zinkend firmament.