Maatstaf. Jaargang 8

[p. 618]

Bert Voeten
[Gedichten]

De tijd te lijf

voor A. Roland Holst

Op de onttoverde aarde
gaan wij de tijd te lijf
met onzinnige wapens

wij maken mensen
uit niets ontziende liefde
stichten steden
vuren kleuren af
laten hout zingen
steen schreeuwen
hakken een pad door de taal
omarmen en kussen
weerloos van woede
dit dodende leven.

[p. 619]

Een dag

Ik heb een dag aan mijn leven toegevoegd:
zon, wind, gedachten zonder gewicht,
gedachten waarin de tijd
- een helicoptère -
zoemende stilhing.
Het hinniken van de natuur
tussen de bladeren.
Mijn lichaam dat jouw lichaam liefhad
als een boom de aarde.

Het bestaan etend,
de herinnering voedend,
zag ik mijzelf, een verre dag na deze,
gebogen over mijzelf
de uren tellen

als een vrek.

[p. 620]

Winters

Kinderen geven een koene slee prijs
aan de steilste helling,
zij gillen van leven,
hun ademwolken zeggen:
hier is vuur
hier brandt het.

Horen zij het hout scheuren,
zien zij de boom rillen in zijn zwarte huid?

Zij zijn doof van vreugde
blind van geluk,
in hun wit nu
onaantastbaar.

[p. 621]

Samen

Samenlopen
in koud haastig zonlicht.
Een wolk maakt hagel.

Door een raster van hard wit water
kijk je mij aan, lachend.
Je ogen weten het
met de mijne

dat wij dit liefhebben
dit ogenblik
als een warme kloppende spier
onder een jas van winter.

[p. 622]

Leven

Struikelend, ademloos
tussen kussen en wespen,
worden wij door de aarde
gevangen.
Een razende broedplaats.

Wij rekken ons in de zon,
verwisselen onophoudelijk
van gedaante: houtduif marter
nachtegaal panter havik
zingende klauwende parend.

Dan - het jaargetijde smeult nog,
leeftijd steekt zijn spade
in de geplunderde akker -
krijgen wij de hondse
streken van kruimeldieven.

Wij gaan op warmte uit,
wij bestelen elkaar
voor een strovuur
een armlastige vlam
een versleten deken.

Maar geen vermomming slaagt
geen dekmantel helpt

wij sterven.