Maatstaf. Jaargang 8

[p. 500]

H.W.J.M. Keuls
[Gedichter]

Het vraag- en antwoordspel...

Het vraag- en antwoord-spel gaat immer door,
En wie geen stem meer heeft vraagt met gebaren
En luistert of zich iets zal openbaren:
Misschien een klacht die reeds haar zin verloor.

Soms worden vragen tot een kruisverhoor
En die antwoorden moet kan niets verklaren,
En als hij 't eind'lijk weet na lange jaren
Vindt hij bij mensen nergens meer gehoor.

Soms laat een antwoord in de ziel een spoor
Van glans waarop het hart zich blind kan staren,
Maar nieuwe vragen willen niet bedaren,
Tot straks een moede nacht zucht in mijn oor:
‘Het spel van vraag en antwoord gaat toch door’.

[p. 501]

Ik heb een wijkplaats...

Ik heb een wijkplaats in uw hart gevonden,
Daar weet ik mij beveiligd en bevrijd,
En voel ik nog de pijn van oude wonden
Dan druppelt troost van uw aanwezigheid.

Het schijnt bepaald dat wegen elkaar kruisen
En de aarde elken dag opnieuw begint;
Uw stem voert mij naar 't onweerstaanbaar ruisen
Van hoge bomen in een zoelen wind.

Gij hebt een macht de wereld te doorstralen
En 't is of ik betreed een jong gebied,
Waarin ik hoor de bloemen ademhalen
En gij mij nadert als een levend lied.

[p. 502]

God - mens

Ik zocht u in mijn hart en in de boeken,
Ik zocht u eigenzinnig en bedeesd:
Den God die zich laat loven en vervloeken
En van zijn oude smarten niet geneest.

Ik zoek niet meer; heb ik u ooit gevonden?
Uw koninkrijk scheen niet voor mij bestemd,
Uw kerk werd zwaar van prevelende monden,
Kaarslicht en wierook hielden mij beklemd.

Elk jaar wordt gij opnieuw als mens geboren,
- Men ziet de kind'ren om uw kribbe staan -
Elk jaar gaat ge aan uw stervensnood verloren,
Om uit het graf als God weer op te staan.

Gij blijft als God de rode tekens dragen
Van wat de mens uw mensheid lijden deed,
Uw beeld verbiedt den mens zich te beklagen
En wijst hem naar den weg van lout'rend leed.

Maar wie gelooft sterft jaarlijks met u mede
Om één met u te rijzen uit het graf,
En wie uw doodsstrijd waarlijk heeft doorleden
Verliest den smaak van wat het leven gaf.

[p. 503]

In memoriam Else Mauhs

De goede goden spelen met de mensen
En delen gaven uit naar willekeur;
Den een vervullen zij de diepste wensen
En stellen and'ren levenslang teleur.

Een vrouw ging heen die speeltuig was der goden
En van haar daaglijks leven werd vervreemd;
Zij hunkerde naar opperste geboden,
Sibylle waakzaam op wat zij verneemt.

Bespeeld en spelend vond zij de genade,
Vervulling scheemrend door een brozen schijn;
Zij zocht haar vorm langs heimelijke paden
Om dan in 't licht opeens bezield te zijn.

Zij stond en schreed op de haar eigen wijze,
De stilte scheen bevangen van haar tred;
- Nu is 't of uit haar dood gestalten rijzen
Wier schepping haar door 't leven werd belet. -

En als zij sprak ging geen accent verloren
In een geluid dat tot de harten drong:
Wij moesten ademloos de woorden horen,
Het woord dat haar verloste en ons bedwong.