Maatstaf. Jaargang 8

[p. 307]

Inge Tielman
[Gedichten]

Stille vragen

je bent moe
ik heb de nacht al voor je ontruimd
en mijn handen over je heen gespreid
vraag mij en ik zal antwoorden

neen ik wil waken

ja ik schrijf verzen

uit zelfverdediging

omdat jij er bent

maar ik ben eenvoudig gewoon

deze nacht heeft nachtlengten

natuurlijk maar je moet slapen

goed de laatste
je vraagt: wat is een gedicht?

dat ben jij

[p. 308]

Na het telefoongesprek

ja ik hoor je
ik heb de hoorn neergelegd
en je stem vastgezet achter mijn huid

spreek maar duifje
spreek en streel mijn lichaam
vlinder in mijn kraaiend bloed

ik schreeuw krijs
[dit is mijn recht]
want buiten mij wacht ik
ijselijk zwijgend geduldig

maar ik hoor je
ik roep je

liefste

[p. 309]

Laat het zo zijn

god schiep de aarde de hemel de mensen
en alles wat groeit en doodgaat
jouw lichaam en het mijne

in duizelingwekkende snelheid
bouwde hij bouwde hij het kunstwerk
en jou en mij
ons en wij die achteloos wonen
in het bolwerk van onmenselijke liefde

maar wij
wij strelen geheel onnadenkend
zelfs met zontrilling bevende handen
de zachte huid waarop onze lippen branden

god schiep de aarde de hemel
en wellicht onwetend
ons vlammend verlangen naar elkaar

2 lichamen vloeien ineen
in een spel van vormen
in een zwijgende omarming