Maatstaf. Jaargang 8

[p. 290]

Sybren Polet
[Gedichten]

De geïmmigreerde schaduw^*

Dan, op een morgen
loopt geruisloos de rivier je kamer binnen,
je staat op,
je neemt plaats in een lichaam

als in een huis dat lang geleden verlaten is,

de ogen staan nog open, maar er groeien microscopisch kleine
bloemen in, enkele achtergebleven gedachten geuren
vaag nog, bijna komt er iets tot leven, er beweegt iets,
en je neemt plaats in een ander lichaam als een huis, bijna
zie je iets bewegen, iets glinstert, en je verandert van lichaam als van huis
en je ontmoet iemand die bewoonbaarder lijkt dan jij;
hij woont in hetzelfde huis,

verwarmt dezelfde droom,
ontdekt hetzelfde brood.
En zie, je pols is niet langer gekneusd, je bent genezen
als in een literatuur van ezelinnemelk, mijn dag knort tevreden
en zelfs je ouder worden is licht als moezelwijn.

Ik zie je slapen en komen, zoals een rivier slaapt en komt,
doornat van de zon, fietsend van de kou,
jij ziet mij slapen en komen: dronken struik, baldadige boom van het seizoen.
Tegen de morgen wordt het even donker:
het knipperen van een oog dat nauwelijks dicht,
liever dag is.

* Uit: ‘Lady Godiva op scooter’, De Beuk, Amsterdam.

[p. 291]

 

En naarmate de liefde helderder beelden aanneemt,

 

de wanden met kleur zoomt, de lampen van water aansteekt

 

en het beschikbare licht gelijkelijk over de dingen verdeelt, -

 

in die zin, misschien, wordt er iets geboren,

 

een droom van dezelfde vader,

 

een plant van dezelfde adem,

 

een jonge speelse marmot

 

die van ons drieën is.

[p. 292]

Ik ben een schildpad...

Ik ben een schildpad zonder schild
ik wàs een schildpad zonder schild
ik heb mijn schild afgelegd
ik heb mij een nieuw schild gebouwd van toegefelijkheid

een warm betrouwbaar schild,

een schild van woorden en water,

van handen en lichaamswarmte.

Mijn handen zijn mijn blinden,

ze begrijpen je.

Het water begrijpt je,

het heeft mijn lichaamswarmte.

Mijn toekomende maan verlicht je;
mijn onderdrukte zon voedt je.

Het is warm en helder in mijn Niets.

[p. 293]

Puck in ‘Een midzomernachtsdroom’
of Sociologie van de minnaar

Je werpt me soms een hand toe
voorbijsuizend in een voetganger
of ondeugend opduikend uit een boek.
Je rijdt door mij heen als een lachende auto,
en ik merk het niet eens.
Werkelijk, je bedriegt mij
met mijzelf.

Dan speel ik voorzichtig een toneelspeler
die zich betrapt weet.
Door mijn vier ogen kijk je naar hem,
ernstig,
en ik steel een agent van politie voor je
om mij te vangen,
een fijne agent van moraal.

Je bent voor mij gemaakt als een bril;
je bent mijn eigen politieke partij,
mijn sociologie en mijn mythologie,
mijn natuurlijke taal en moraal.

Spreek je, woorden springen
als officieren in de houding,
koop je iets, je koopt
de allerzotste droom
en je proclamaties, nooit op schrift gesteld,
doen alle ministers rinkelen van het lachen
omdat ze alleen voor mij waar zijn.

[p. 294]

 

Ik schud je woorden als waterdruppels af en

 

speel opnieuw een toneelspeler,

 

één die zich betrapt weet.

 

Door mijn vier ogen kijk je naar hem,-wantrouwend -

 

en opnieuw steel ik een agent van politie voor je

 

om mij te vangen.

 

Een fijne agent van moraal.

 

 

 

Kijk, zozeer bedrieg je mij

 

met mijzelf.