Maatstaf. Jaargang 8

[p. 140]

A. Vincent de Vos
[Gedichten]

A.B.C.

dank, dat je mij aan mezelf hebt teruggegeven
als een herboren mens, die weet waarvoor hij leeft
anders was ik misschien analfabeet gebleven
een domme jongen, die zijn tong verloren heeft

op kousevoeten ben ik naar je toegekomen
je hebt me één voor één je letters uitgeduid
en toen de pen uitschoot, heb je mijn hand genomen
heb ik het A.B.C. geschreven op je huid

nu ik het wist, ging er een wereld voor mij open
ik noemde alle dingen bij hun nieuwe naam
wéér, voetje voor voetje, moest ik leren lopen
maar naast elk vraagteken kwam nu een punt te staan

al lang en breed van mijn verlegenheid genezen
teken ik in mijn adem poppen op je ruit
ik leer alleen met jou erbij nóóit hard-op lezen
de minste fluistering is tussen ons te luid

[p. 141]

Mnemosyne

Mnemosyne, de liefde kan
alleen een dichter hebben uitgevonden
hij heeft de vrouw, hij heeft de man
aan ritme, rijm gebonden

ik rijm op jou, jij rijmt op mij
en je begint te trillen van 't gewicht:
ik ben de wereld, als ik in je glij
zodra je voor mijn aandrang bent gezwicht

ik ben 't wel, die overwon
maar jij werd éérst gedicht
ons lichaam schittert als de zon
een ster verschiet: het is verricht

ik ben het water en jij bent de bron
een stroomnimf lispelt in het licht
de maan denkt aan Endymion
en houdt een hand voor het gezicht -

de zon staat, waar de sterren stonden
je ogen ademen in je gezicht
ik heb je op de tast gevonden,
Mnemosyne, gelézen als gedicht!

[p. 142]

Invitation a la danse

dansend en op de kadans
van staag vallende blaren
heb ik een web geweven
een spinneweb in de wind
om het spel van jij en ik
te spelen op de snaren
van harp en herfsthout:

het ritme van mist
en regen en wind

Dans

dans
nu het nog kan
een nacht is lang
maar de balans - slaat door:
al kent de liefde geen limiet
je blijft aan tijd gebonden
dus -

dans
nu het nog kan
om te vergeten
dat je ogen zullen breken
als het donker is geweken
want je sterft
straks
en je laatste kans
een dodendans:
de stroom staat ingeschakeld
maar de stop - slaat door

[p. 143]

Ontwaken

de dageraad is sprakeloos ontwaken
verschaald licht op de lippen van de dag
geen zuchtje wind om zachtjes mee te praten
leeg en alleen wacht ik de avond af

maar elke nacht komen de vergezichten
het donker maakt de dingen transparant
en voor de sterren moet de stilte zwichten
ik houd de klanken bloedwarm in mijn hand

de woorden kunnen geen moment meer wachten
want nu begint het zingen van de wind
die dromen aanwaait, dromen en gedachten -
gedachten, die de dageraad bedwingt

[p. 144]

Kort dag

wie dichter was, is altijd kind gebleven
gewapend met een griffel en een lei
die schoongeveegd wordt en weer volgeschreven
alleen een cijfer stond er niet meer bij

je werd wèl onderzocht op wonde plekken
de krant verkondigt wat de dokter zegt
zodra de vlag de lading niet kan dekken
word je geboycot, opgelegd

je zou de nagalm hebben willen rekken
de rest verdagen, vragen om krediet
een wissel op de toekomst willen trekken
maar je gaat toch failliet