Maatstaf. Jaargang 7

[p. 819]

Hans Andreus
[Gedichten]

Mijzelf gewaarschuwd

Ga liever tussen het gras
en aanbid de bomen, de grote
voorvaderen van je woorden.

Geef toe dat de hemel een vrouw is
en iedere man een potter
- in de ogenpot, in de orenpot -,
potter ook van onnutte gedachten.

Speel met het haar van godinnen
en volg gehoorzaam je vingers
naar wat mooirond en buigzaam is:

lieve hemel: onder
oprecht lover een vrouw.

[p. 820]

College anno 2060 over niets

Voor een hooogmathematische vriend

Toen de tijd nog bestaande was,
materie nog nauwelijks een hobbel
van het niets was

[dat niets dat naar men weet
een absolute neus trekt
tegen verleden en toekomst
van de planeet],

toen hongerden er miljoenen,
woedden er nog oorlogen,
waren brute moorden
aan de orde van dag of nacht,
evenals trouwens voor evenwicht zorgende
daden van liefdesgeweld
of liefde's tederheid [dit laatste
een merkwaardige hoogst poëtische
interpretatie van niets].

Wat volgde is bekend:
voor de bom kon barsten,
smolt een té zwaar genomen chaos
gelijk sneeuw voor het niets.

Leert dus niets hiervan.
Omhelst uw vriendinnen van niets
of uw vrienden van niets,

[p. 821]

 

brengt zo ge wilt nietswaardige

 

kinderen voort van niets,

 

 

 

en leeft glimlachend verder als

 

vredige hobbels in het niets.

[p. 822]

Zolang de zon

Zolang de zon met grote vleugels vliegt
en vliegende het licht tikt door de ruimte
en naar de aarde waar de kleuren worden
geboren elke wiekslag van de zon,

zolang ook, nadat 's nachts een magere maan
gepronkt heeft met geleende bleke veren,
de zon de oude horizon ontdekt
tussen zijn hemelsbreed spannende vleugels,

zolang halen de mensen met de dieren
en met de planten adem, en zolang
gaan wij alleen maar in gedachten dood.

Maar iedere seconde dat iets doodgaat,
wordt de zon zwart, klappen zijn vleugels samen
en van mijn woorden blijft geen woord meer heel.