Maatstaf. Jaargang 7

[p. 145]

Leo Vroman
Aangebed

Was ik maar verder overgroeid
tussen je warme werkelijkheden,
dan kon ik drinken hoe vermoeid
je onderhuidse driehoeksbedjes
van knie- en ellebogenleden
wenend in vriendschap uitgevloeid
inwendig blijven, witjes, netjes,
nu met mijn zuigzucht aangebeden,
nu met mijn tranenbaard besproeid,
alwaar zo vlies als flenzenvetjes
als magertjes in melk geklede
tuinwijfeltjes die pinkbeknoeid
verdunde flapschelpinkjes, kwetjes
tot puuutplapzakjes flaatgeknede
wiswullig stuitelmaalte foeit...

Kon ik maar van je welfse lippen
het spreken rond mijn dunne hals
een stuipse vleesring voelen wezen,
zo ver verdiept in je begrippen
dat al je adem, als een mals
manteldrukken, spieren, pezen
van mijn schouders neer deed glippen,
dan was je tong mijn kussen als
van je smaak mijn dichtgelezen
ogen uit hun kassen slippen
en wenig stuitend, snikkerbals
slokgewelven, gorgelbezen
unkelbonken, bompelbrippen...

[p. 146]

 

Ach, wist ik dat gehorig oor

 

[oorbrauw vragend opgeheven]

 

kneuterend van kronkelsluip...

 

ach volgde ik het luisterspoor,

 

gleed met oorsmeer ingewreven

 

baluwstraaden in een kuip

 

kwastjes lieve zenuwsmoor,

 

kermpjes knorrend in de even

 

zachtjes opgeheven fnuip

 

wiebelvezels welke door

 

jijtebijt met julte weven...

 

 

 

O mocht ik door je binnenland

 

tussen de warme, zware kruiden

 

langzaam reizen naar het zuiden,

 

buikvlies gladde hemelwand...

 

god, ze moeten God beduiden,

 

de mompelende buikgeluiden

 

die voortgaan vlak onder mijn hand.

 

 

 

Goddelijk zeg ik, zijn de lijven,

 

zenuwstelsels, darmkanalen,

 

Goddelijk zijn ze allemaal en

 

waar de wang kan rusten, wrijven,

 

slapende kan reizen, dalen

 

met het welvend ademhalen

 

mag de dood naar binnen drijven.

 

 

 

Vervloekt is wie de liefde vloekt;

 

mogen vrouwenvoeten treden

 

in zijn grauwe schijngebeden,

 

mogen zijn lippen, dichtgekoekt

 

door een per ongeluk ontsproten

 

hartstocht, losgeknipt, zijn tong ontbloot en

 

de smaakpapilletjes ontbroekt,

[p. 147]

 

met Scheppingsvormen dik bespoten

 

worden en weer opgesloten,

 

hetgeen eerbiediglijk verzoekt: