Maatstaf. Jaargang 7

[p. 42]

J. Van Wageningen
Na vele, zovele jaren

Vaak zeg 'k nog, vaak: voorgoed is dit voorbij:
Volstrekt geen wachten meer en geen geloven;
Heugnis als as, in stormvlagen verstoven:
Alleen nog ik hier, niet en nooit meer wij.

Soms zeg 'k nog, soms: dit heeft zo moeten zijn.
Het domste antwoord op een vraag gegeven,
Waarin ik op den duur niet meer kon leven,
Maar 't enige na zoveel angst en pijn.

Nooit zeg 'k meer, nooit: daar is een wederzien
In hel of hemel, daar is een ontmoeten,
Een samen zeegnen of een samen boeten;
Niets blijft meer mooglijk en nooit meer misschien.