Maatstaf. Jaargang 5

[p. 619]

H.W.J.M. Keuls
[Gedichten]

Ik zie u niet...

Ik zie u niet en weet toch waar gij zijt:
Gij hebt de handen in uw schoot gelegd
En overweegt in koele heimlijkheid
De woorden die de engel heeft gezegd.

Wat hier nog zweven kan bereikt u niet,
Gij zijt van alle vluchten afgewend;
Ik zink in de moerassen van het lied
En ben toch de een'ge die uw licht herkent.

In eeuwigheid hebt gij geen tranen meer
En gij ontvangt wat u werd voorbestemd;
Mijn ongeduld schuift angstig heen en weer
En van een schaduw blijft mijn hart beklemd.

[p. 620]

Het zwaard...

Het zwaard dat niet meer in zijn scheede past,
De wegen die in duister gaan verloren,
De dwang van een gestalteloos bekoren
En op het trapportaal de vreemde gast!

Terwijl het ondergrondsche water wast
Worden er dingen uit den droom geboren:
Het zwaard dat niet meer in zijn scheede past
Of achter 't huis de wiegelende toren.

Al wordt onder mijn voet de aarde onvast,
Ik kan nog stemmen zien en beelden hooren;
Maar alles wat mij niet wil toebehooren
Berg ik behoedzaam in een diepe kast
Bij 't zwaard dat niet meer in zijn scheede past.

[p. 621]

Gij...

Gij die reeds op den drempel stondt
En toch niet binnen zijt gegaan;
Hebt gij van een gespannen mond
Het koude zwijgen ooit verstaan?

Werdt gij gekweld door een gezicht
Dat uit vergeten nachten rees
En onvreê heeft in u gesticht,
U achterliet in pijn en vrees?

Was u de rijkdom niet genoeg
Van een zichzelf verkwistend hart
Dat alles gaf en nimmer vroeg
En kon aanvaarden zonder smart?

Een hand was voor uw hand te zwak,
Een and're heeft u voortgejaagd,
Totdat de laatste weerstand brak
En gij in wanhoop nederlaagt,

Achter de bloesems en den lach,
Voorbij der dingen cirkelloop,
Den schemer van een nieuwen dag,
Voorbij den dorst en zelfs de hoop.

Want weet: er is geen wederkeer,
Geen opstaan en geen herbegin,
Altijd dezelfde leege sfeer,
Het duister zonder woord of zin.

[p. 622]

Nog schijnt uw beeld...

Nog schijnt uw beeld tot afscheid niet gereed,
Te diep beklemd om de aarde te verlaten,
Alsof het heimwee heeft naar 't oude leed
En zich verliezen wil in donk're straten.

Kon ik uw beeld omvangen met muziek,
Misschien ging dan een heldere ochtend open;
Maar ik ben droefenis, mijn hart werd ziek,
Van mij is geen bevrijding meer te hopen.

Eens hebt ge vurig in 't geluk geloofd,
Ook als uw stem moest zingen van verdriet,
Het glinsterde als een lichtkring om uw hoofd
Totdat het wegzonk in een stervenslied;
Nu is 't een glans die soms den nacht doorschiet,
Dolende vonk die toch niet werd gedoofd.

[p. 623]

Slechts eenmaal...

Slechts éénmaal is al wat bestaat,
Elk ding is in zijn vorm besloten,
En begenadigd of verstooten
Leven wij binnen ons gelaat.

En niemand die iets meer verstaat
Dan wat een vogel heeft gefloten
Of wat aan droomen schijnt ontsproten,
En met zijn hart weet niemand raad.

En als Gods adem ons verlaat,
Worden de vaten leeggegoten
En alle zuilen omgestooten:
Met elk van ons 't heelal vergaat,
Slechts éénmaal is al wat bestaat.