Maatstaf. Jaargang 4

[p. 729]

Boris Boulendov
Russisch landschap

Voor Mia van Vliet

Dit is een steppe in het land der Soekhona.
Zie je die stip op de steppe? op het sneeuwveld,
waar de schaduw van die ene, eenzame boom
als een lang, smal pad naar de poort van het bos helt?

Hurk hier neer in de rand van het woud,
de zon daalt en de nachtwind wordt koud,
en ik heb geen deken om je te dekken.
Kijk nu, zie je, zwart op het wit van de steppe,
die stip met de stippellijn van zijn schaduw die nadert?
Het is een moejik, slaaf van de steppen, mijn vader,
Iwan, zoon van Iwanovitsj en van Olga Phlipona,
een der armsten onder de armen in het land van Soekhona.

Het jaagtouw om het middel, trekt hij de slede
aan de oude versleten riemen waarmede
vroeger, lang, lang geleden, de honden,
grootvaders hondenspan in het tuig werd gebonden.
Het is bijna donker nu en in het donker
is hij vertrokken onder het kristallen geflonker
van de sterren aan de hoge, heldere lucht.

Hoor, nu stijgt uit de bomen de wind van de avond en zucht
hetzelfde klagende zingen als lang, lang geleden
toen nog over diezelfde steppe de sleden
van de rijken des lands bellenrinkelend gleden.

Dagreizen ver gaan de dromen.
Nu ik hier hurk met jou aan mijn zijde
springt òp het verlangen in mij om te rijden

[p. 730]

 

dagen en maanden en jaren en eeuwen

 

terug, terug naar een lokkend verleden.

 

 

 

Hij komt nader en nader

 

de man met de slee, de moejik, mijn vader -

 

ondanks de kou zal hij zweten en hijgen,

 

hij is te zwak en te oud

 

voor die slee en dat hout

 

maar na iedere tocht zal hij grimmiger zwijgen.

 

 

 

Rijden wou ik door jaren en eeuwen.

 

 

 

Maar de steppe blijft eender en de sneeuw en

 

het licht en het donker

 

en de maan en het kristallen geflonker

 

van sterren - o, naar het land waar de

 

zon nimmer daalt, naar de - maar de Rus, maar de

 

Russische moejik kent duurzamer waarden

 

dan dromen - gekromd naar de

 

vruchten van stiefmoeder aarde

 

zal hij levenslang glimlachen, sloven

 

in de oeroude wouden bomen vellen en kloven.

 

 

 

Hij komt nader en nader

 

de moejik, mijn vader.

 

 

 

IJle, kortzichtige droom - wat is schoner

 

dan deze hijgende schaduw, in het land der Soekhona?

 

dan de eeuwige steppe en de sneeuw en

 

een lied van de wind, oud en droef als de eeuwen?