Maatstaf. Jaargang 4

[p. 636]

Ida Valentijn
Gedichten

Het was op een zomeravond dat ik het hoorde:
zacht pianospel, wat losse akkoorden,
Een aarzelend liedje zonder woorden
Dat klonk over het stille plein.
Het was toen, dat ik wenste, die ander te zijn,
Dat ik wenste, niet luisterend daar te staan
Maar zelf de akkoorden aan te slaan,
Zelf iemand te ontroeren zoals die ander mij

had gedaan.

In feite
Heb je het recht niet
De ketel te verwijten
Dat hij zwart ziet.
Wat ben je anders
Dan een lek vergiet?

[p. 637]

Dichter

 

De kamer is vol

 

Van geluiden en lichten,

 

Vol van jou en

 

Je gedichten,

 

Vol van lichamen

 

En gezichten

 

Van vrouwen,

 

Die hier vóór mij kwamen.

 

 

 

Zie je, dat maakt mij verdrietig:

 

Bij jou ben ik een nietig

 

Deel van de oneindigheid,

 

Eén seconde in de eeuwigheid

 

Van jouw bestaan.

Voor mij ben jij
De drieëenheid:
Lichaam, hart en ziel.
Daarom ben jij voor mij
De enige mogelijkheid.
Want wat ben ik
Zonder lichaam,
Zonder hart
Of zonder ziel?

Velen waren lichaam,
Sommigen hart of ziel,
Maar alleen jij
Bent voor mij
De heilige drieëenheid.