Maatstaf. Jaargang 4

[p. 1]

A. Roland Holst
Wintertij

1

Losser van wat of wie ook, en vitaler
dan in die bange jeugd, komt, heet en koud,
geest, overmoediger en verticaler
dan ooit nog, overeind. De winter houdt
volstrekte heerschappij: al in geen weken
hoort men de zee in deze kuststreek meer.
Verbeten, onberustend in het teeken
des doods, gaat leven onderhuids te keer.

2

Speelt het scherp wintertij mij parten? waagt
scherper verweer meer dan valt op te brengen
in handgemeen met al dit ijs? verdraagt
de geest nog dit invriezen? navelstrengen
verstijfden tot bij de oerschoot. Maar de ziel
herinnert zich de bijslaap en het Eden
des vleezes nog: als nu dooi maar inviel
droop dit klein dak weer van een warm verleden.

[p. 2]

 

3.

 

 

 

Geen verre zee meer, geen kristal,

 

en geen hartstochtelijke kou;

 

geen inkeer meer, en geen heelal -

 

enkel nog, momplend, rouw.

 

 

 

4.

 

 

 

Maartzon koestert de kamerplant, maar buiten

 

bevliegen zon en zeewind open beemden -

 

Daarheen, naar buitengaats, buiten die ruiten,

 

hunkert oud en wild heimwee: naar de ontheemden,

 

uitzwalkenden naar het geheim. Houdt vrees

 

nog honkvast? moet ik hier te sterven leeren:

 

naar hart wel Christen, maar naar ziel en vleesch

 

Heiden, nooit te bekeeren.