Maatstaf. Jaargang 3

[p. 516]

A. Roland Holst
Tusschenvoegsels

Oog en hart

Het diepe gelukkige water
ligt onder late zon
met zichzelve te spelen, en later
zal alles wat zoo begon
zijn einde in de scheemring wel nemen,
en ook in mijn oogen, maar niet
in een hart, dat ging zweemen
naar wat geen oog meer ziet.

[p. 517]

Leven en sterven

Met den dood voor oogen,
waar dieper om te smeeken
dan - voor die oogen breken -
nog een maal, na zoo lang omzwerven,
in een zomeravondval
alleen te zijn, om er naar overal
te mogen sterven
met het leven voor oogen.

[p. 518]

Nadering

Al zoo lang ben je dood, al meer dan twalef jaren,
en nog maar zelden haalt heimwee je naar mij toe,
omdat mijn oude dwaze kracht van geen bedaren
nog weten wil, en ik mijn vuur aan stroo verdoe.

Niet enkel buiten valt dit donker; in mijn denken
valt het zoo lang al, maar naar het er dieper valt
ziet mijn verdrongen trouw je daarbuiten weer wenken,
en soms hoor ik dan langs dit huis je voetstap al.

[p. 519]

Bitterheid?

Een stille kleine wildernis
vol rozen en niet ver van zee -
een kamer en een vensternis
waar langvervlogen wel-en-wee
weer intrekt als het avond is:
van een veelbelovend leven
is tenminste dit gebleven.