Maatstaf. Jaargang 3

[p. 245]

Lucebert
[Gedichten]

Adoremus

Voor Gerrit Achterberg

Met het masker van varkens op
door de fragiele gewelven van de lente
op de ronde schemering gezeten
reed Adoremus naar de levensbron

stel alle dwingende vragen uit
de weg is zachter dan het hart der dwergen
en langer dan een denker zijn kan

reed Adoremus naar de levensbron
die lachend loopt op toegespitste stenen
niet wetend wat de aarde is
maar waar de hemel op de aarde slaapt

en sluit het klimop van de ogen
voor de gebroken ruiten van je onrust
heel de kamer zal van goud en groen zijn goed

[p. 246]

Uurwerk

Ook onaanzienlijke stemmen worden gewogen de weegschaal
hangt steeds gespannen klaar en als ik je zeg de kleine
de gewone woorden wat is het warm en maak mij
zo en zo laat wakker het wordt met warmte
en 't wordt met ongewillig licht gewogen

En 't woord soms als een trotse glorierijke vlag
gevallen op een tafel vol starend edelwild en fijnvis
en 't woord in een immense draad gestoken
valt in een stille straat op het rechtzinnige hoofd

Dat komt thuis en opent wijd zijn ogen
en ziet het glimmende gladde hoofd dier ogen
achter de pupillen knipogen totdat die krimpen
en 't neemt een mes en 't snijdt de rauwe randen
dier pupillen weg en steekt zijn beide handen in zijn ogen

En kinderbeelden branden zijn gigantische vingers

Haastig afbrokkelende roomhorens dwalen door op-
gestroopte neusvleugels en daarop de looie daaien
worden gesnoten in de rode windbuil stokken
als slaven gebroken en aangestoken blote lippen
op druipende muilen gelegd en zo koud geworden
en zo groot geworden dat sterren in vuile handen geteld
zelfs geen ongevaarlijk slaapmiddel kunnen betalen

Vraag dus niet hoe laat het worden kan wie weet
wie leeft het graf
ook als alle graven gevuld blijven schijnen zij
de levenden leger dan leeg
alleen wie even luistert hoort zichzelf zichzelf begraven
hoort de gewichten vallen een voor een

Hij wacht en weegt zich af

[p. 247]

Gedicht

Nu is een stem niet meer een stem uit leegte
Tegen een meningenmenigte opgestaan
Nu een mond niet meer het einde van het lichaam
Maar een bron van tastbaarheid en trachten

Uit vertrouwde vorm ontvouwt zich vreemde vorm
En die diep uit de bodem van beider geboorten
Zij blijven elkander herkennen als blinden
Zichzelven aan de overal open gangen van de slaap

Het toeval echter is een ster ontstaan en gevaren
Uit het eeuwig stilstaand water van de haven dood
In zijn licht de meest uitgelezene zaden geblazen
Zij worden van pijn en regelmaat rijp gehavend en groot