Maatstaf. Jaargang 2

[p. 417]

H.J. van Tienhoven
De laatste etappe^*

De dijken zijn zwak geworden.
Een wijwatersnood is te vrezen.
De storm wordt opgeroepen
met rookoffers aan de demonen:
dag en nacht blijven altaren branden
van boeken, bikini-badpakken
en emigratiepapieren.
Wij staan van terzij toe te zien
- de pierrots van hun carnavalsfeesten -
tot de tanden gewapend met glimlach,
en vergeten de achilleshiel
van domme verdraagzaamheid,
het lindeblad van laf fatsoen,
dat tussen de schouders viel.

Het kwelwater breekt langzaam in:
Zij kennen de macht der getallen,
grondwater dat onzichtbaar stijgt.
Wij hebben onszelf ondermijnd.
Wij zijn gedoemd te vergaan
in die apokaliptiese nacht
van onverdraagzame stormwind,
-en geen handbreed voor ogen zichtbaar-
als de overvalwagens gaan rijden
en de rampgebieden, ontmanteld,
openliggen voor het getij.

* de eerste: het proces-Hermans
de tweede: honderd jaar Kromstaf
de derde: het mandement

[p. 418]

 

Wie in die nacht het vege lijf redt

 

wordt in concentratiekampen

 

voor het vrije denken verzameld

 

of vlucht weg in de ark van 't verraad.

 

De duif van de geest keert er weer

 

zonder groen van de droge gronden.

 

Wat vond zij toen ze uitvloog:

 

de pierreries der pierrettes

 

- kleine stenen glinsterend glas -

 

tussen toffiepapiertjes, ijswikkels,

 

en de bidprentjes niet te vergeten,

 

achtergebleven na de springvloed.