Maatstaf. Jaargang 2

[p. 348]

L. Vroman
Samen uit

Binnen de bomen ontbloot de wind
de bleke buiken der blaren.
Eronder lopen mijn kinderen
met licht wapperend haar.

Schaduwbeelden van wolkjes aaien
de zon over ons vooruit;
er waait over mijn huid een luchtregen
van geluid, ruimte en tijd.

Klank en keus van wat ik praat
komt ijler dan een wee draadje
sap dat een baby-spinnetje laat.
Ook de draad van mijn gedachten
wappert zacht en gevaarlijk.
Tineke's hand rond mijn hals
gaat stapwiegelend mee
als de o van een waterspiegel.

Zo bijna baai ik van godderigheden
dat mijn treden al niets meer vermag
te doen tot het aantal knopen
zuid zuid west waar ik de steven
mee steiger, de rest branding uit,
even nog luid, nu ver
van de openstaande kajuit.

Hoe stiller de luchtzee rust
over de meetrillende lucht,
hoe groener over
het waterdiep lover.

[p. 349]

 

Voort punter ik, gebogen,

 

met het gebruis van de blaren

 

tegen mijn oren en ogen,

 

om het bos tot de nok te bevaren.

 

 

 

Maar meegevoerd op een hoge

 

kam, stok en kantel ik, als het ware

 

kantel ik, als het ware

 

kantel ik.

 

 

 

Hier ben ik weer, waar dan samen

 

in het amen des avonds, amen,

 

en drink uit je vloeiend haar

 

liefde, waarom nog groeiend;

 

 

 

meer immers kan ik niet dragen,

 

anders versuikeren mijn tanden,

 

welt boter op uit mijn handen,

 

en komen de wombatten knagen

 

aan mijn dropvolle ingewanden.

 

 

 

Je gebaren, hoe uiterst ook licht

 

zijn een tropische stortbui, zo dicht

 

dat het duister mij doet vluchten

 

met het gezicht naar de lucht,

 

en struikelen.

 

 

 

Later vindt men mijn tulband

 

zeer ver ontrold

 

initialen deinen

 

op het zwarte water

 

van een kratermeer;

 

dan dalen,

 

en verdwijnen.

[p. 350]

 

Als wij dood zijn en blijven

 

ontbaggere haar chemie

 

de zucht van onze lijven

 

tot een gedaante die

 

verfrist zal bovendrijven:

 

 

 

een witte kangehond,

 

geest van ons beminnen,

 

wandelt bij vreemden binnen,

 

kijkt en snuffelt rond.

 

 

 

Doe dan je deur niet toe,

 

want een kleine, doch niet mindere,

 

spiernaakte kikkeroe:

 

de liefde voor onze kinderen,

 

hipt altijd achteraan.

 

 

 

Wees lief, laat hen begaan;

 

bedien hen met een rijk

 

soepje en een banaan

 

respectievelijk.

New Brunswick - 31 Mei 1954