Maatstaf. Jaargang 2

[p. 316]

Gerrit Achterberg
[Gedichten]

Terra incognita

Gij staat aan elke plaats in mij voldongen.
Ik ben u blijven volgen op de voet.
Niets wat ons van elkander raken doet
dan tijdsverloop, tot ommezien bedwongen.

Ik heb mij zo ver aan u opgedrongen,
dat gij onwillekeurig mee gaan moet.
Over hoogvlakten en voorbij landtongen
werd gij uw eigen kronkelende stoet.

Een karavaan trekt om de aarde heen
en krijgt haar wegen op de wereldkaart,
diep in het lege nog een stippellijn.

Schimmen en evenbeelden lichten na,
door reizigers tot raadselen verklaard
en overlevering van lieverlee.

[p. 317]

Ad interim

Wereld na u gebleven, dag en nacht;
dezelfde mensen nog; willen niet dood.
Leven houdt stand. Kinderen worden groot.
En elke lente heeft zijn oude pracht.

Het denken, al die tijd op u bedacht,
stond aan geen tegenstrijdigheden bloot,
Hoewel ik deuren opendeed en sloot
heb ik er geen gevoelens doorgebracht.

Ik kan een brief ontvangen en vertrek.
Een oproep door de radio volstaat.
Een advertentie plaatsen is genoeg.

Alles wacht af of zich bij mij vervoegt
degene, die aanwijzingen verstrekt
die leiden tot volledig resultaat.

[p. 318]

Lucifer

Naar een schilderij van Johannes Franciscus

Uit God gevallen onheil, eenmaal hoog
en onlosmakelijk met hem verbonden;
toen afgestoten en zijn weg gevonden
pal naar omlaag, langs een verlaten boog.

De aarde, die het naar beneden zoog,
naderde snel; het heeft zich diep omwonden
met wat de armen samennemen konden
aan flarden licht, waarop het nog bewoog.

Tegen een telefoonpaal aan de straat
terechtgekomen, ogen wijd uiteen;
embryonaal het lichaam, van de schrik;

een hoorn gevormd, het laatste ogenblik.
De veevoederfabriek, iets verder, laat
het wrak van plastic met zichzelf alleen.