Maatstaf. Jaargang 1

[p. 713]

L. Vroman
Eb en vloed

Uitgeholde dingen, dieren,
op dit kerkhofbonte strand
ruw verbonden door de wieren
van wellicht mijn vaderland,
zitten als de onderdelen
van gigantische tafrelen,
eens electrisch te bespelen,
later door de storm verkeerd
onderzocht, gedemonteerd.

Het water woelt zo vreemd en wijd
als de gegolfde tussentijd
welke mij polijst, verweert,
en van Hollands branding scheidt.

Als ik van vrienden en vriendinnen
hierbij hoofden moet verzinnen
fluisteren van bezeerd ontkreuken
hun in honderd duizend deuken
saamgebalde kiekpapieren
zuchtsluit-, ach- en halsklacht-spieren;
door de droom des doods ontwakend
hoor ik hen voorzichtig krakend
de gestorven kakelgaten
openmaken, kijken, praten
met geruisloos knipperlippen,
welker weenvloed van begrippen
door mijn spellingsmoede ogen
wordt verdubbeld en verbogen
tussen liefde, niets en spot.

[p. 714]

 

Zwelt hun verre stem kapot?

 

Hun verbazing of verdriet

 

vloeit mij toe doch proef ik niet.

 

Ledematen kom ik tegen

 

als zij eventjes bewegen,

 

even blindelings als bonst er

 

uit de diepte opgewoeld

 

't laatste, lang en stervend monster,

 

langs een scheepswand vaag gevoeld

 

als iets groots en wederzijds

 

uit het grotlicht van destijds.

 

En ik weet niet wie ik ben:

 

van herinnering, van hen.

 

Drijf ik, het gelaat omlaag,

 

op hun wereld, vol en vaag?

 

Onder water, boven water

 

wordt het donkerder en later.

 

 

 

Liever in gedroomde wouden

 

vluchten, nat en naakt van koude;

 

want om diepten te verlichten

 

met zacht zinkende gedichten,

 

traag uiteengewiegde slierten

 

wakkerschrikkend waangedierte

 

op te aaien tot gerafel

 

uit de pen, over de tafel,

 

zal ik jaren moeten slapen,

 

slaven bij elkaar doen rapen

 

wat ik mompel ondertussen,

 

tot hun heupen in de lussen

 

harige verlangde zinnen.

 

Slaven, en vooral slavinnen

 

gaan beladen hier vandaan.

 

Schrijvend schrijd ik achteraan

[p. 715]

 

als de wilden naderdringen;

 

vooraan daalt de karavaan

 

onder in de oceaan,

 

waar der waters kringelingen

 

labiale mompelingen

 

in het ruisen overgaan,

 

talmen in het nevelig zingen

 

waar de palmen....

 

waar de maan....