Maatstaf. Jaargang 1

[p. 633]

A. Marja
[Gedichten]

Wim Hussem

De punten en de komma's die hij weigert
te plaatsen in gedichten die toch lopen
alsof de lezer ze gerust kan kopen
zijn in het vlak gebuiteld of gesteigerd
dat hij met zwier de ongereptheid rooft
waarin hij zelf - wat men ervan mag zeggen
en hoe bezwaarlijk zich iets uit laat leggen -
als in het niets dat alles is gelooft.

[p. 634]

Het water

Wellicht dat mij stemmen roepen
die ik gehoorzamen moet,
maar je mond is zo koel en zoet
dat het is of hetzelfde bloed
door ons beiden vloeit en water,
zuiver zoet water wordt.

Wellicht dat ik weer zal moeten
worden wat ik was:
eenzaam, bitter, boetend
een schuld die mijn schuld niet was.

Maar je zachte zuivere groeve,
waarin ik ben uitgestort,
verzoent mij met vroeger en later
en dat trilt na in je hart.

Wellicht dat mij stemmen roepen
die ik zelf nog niet versta,
maar weet dat ook als ik ga
ik het eeuwig water zal proeven
dat ik zacht uit je heuvelen sla.

[p. 635]

Moeder de vrouw

Ik lig in je armen. Ik lig
in je armen, herhaal het maar.
Diep lig ik met mijn gezicht
tussen je zuivere paar.

Ik lig in je armen. Zo dicht
heb ik gelegen in haar
die nu in een nachtkilte ligt
zo ver dat ik dikwijls dacht:
lag ik er maar.

Ik lig in je armen. Licht
speelt je hand door mijn haar.
Open je, zeg ik, wellicht
dicht ik je tot het gedicht
dat al jaren klaar
voor mij ligt.

[p. 636]

Van u en mij

Wat zal er kunnen komen, als wij straks niet meer
op trams of treinen wachten, bromfietsen besturen,
naar ons kantoor gaan, converseren met de buren
over maagzweren, huurverhoging of het weer?

De koude oorlog en, dichtbij, de woningnood
zullen verdwijnen of tot catastrofen groeien,
en wat aan oud geloof nog ergens na bleef gloeien,
in sommigen van ons, sterft wel een zachte dood.

Beschaamd brengen wij onze kinderen naar bed
met laffe sprookjes en een machteloze zoen:
hoe dapper wij ons weerden, helden in 't verzet,
het helpt hen niet bij wat zij wellicht moeten doen.

Ik lieg er nu niet om, gij weet toch hoe het ligt:
wat er aan leugens in uw bur geworpen wordt
en wat men, hier of ginds, met vlijt aan groots verricht,
het vormt geen dekking van het blijvende tekort.

Alleen: de walg van wie met nieuw geloof komt leuren
verhindert u noch mij het kloppen van het bloed,
dat ons er nog doet zijn en - haast wanhopend - speuren
of ergens niet iets kiemt dat niemand heeft vermoed.