Maatstaf. Jaargang 1

[p. 470]

L. Vroman
Toekomst

De toekomst stel ik mij voor
vervaardigd uit roestvrij staal.
Het kan daar allemaal,
op wat lekjes na, waardoor

tot pegelend schaam verteerd
foeisel wordt weggedaan.
Daar zuigen heelalbeesjes aan.
Is er verder nog iets verkeerd?

De meisjes verschuilen zich week
van het weerloos afgeleerde
in een onfatsoensmachine,

en een enkele scheurt bleek
van haar blote onbegeerde
wielen los, om te grienen.

En de mensen staan bijvoorbeeld
in een buitengewone stad.
Alles lijkt veilig en glad,
er is niets dat stoot of streelt;

het vreselijk grote ding
dat langzaam draaiend hangt,
en het weer moeizaam vervangt,
ziet zwart van betovering.

[p. 471]

 

Wie hongert naar wee gestulp

 

wacht onder een schone stolp

 

een geurloos, licht onthaal;

 

 

 

men kreunt nooit meer hulp hulp,

 

bloedt nooit meer volop;

 

sterft nooit meer helemaal.