Maatstaf. Jaargang 1

[p. 299]

Hans Andreus
[Gedichten]

In een stad....

In een stad van kerken en vrouwen,
elkander gelijkend maar met een andere hartstocht,
twee jaar nu wil ik het onmogelijke,
bespot ik afgronden, dood ik
in hinderlagen de spionnen van de leegte
die kunnen aannemen de stemmen der vogels,
zoek ik: van een ander de volkomen vreugde,
van mijzelf een mens volledig in een stem oneindig,
en houd soms in mijn hand die vrucht: van het onmogelijke de weerschijn,
zelfs de werkelijkheid, de vorm.

Maar nu toch verlang ik naar andere landen;
een kust, een zee bezocht door vissers en goden. Hier
vermoeit mij het koud licht, de gulden regel,
en het gebrek aan wat de aarde geven kan: een nieuwe roes.

[Niet zonder dankbaarheid]

[p. 300]

Uit: Eenvoudige kleuren

Helder helder als water
mijn duisternis en zacht
zo zacht als Griekenland
de nacht is de rust der gevleugelden
de nacht is een beschilderde slaap

Wel leefde ik oneindig
kende ik van lucht en wereld
de geschiedenis
en nog de levenden
en nog de vele doden
mijn lichaam nu bevolken

Meer dan de bomen dragen
onmenselijke kennis
meer dan de wolken zien -
maar ook het ademen
en ook het vormen van die adem
lichte eindeloosheid

Achter mij de jaren
van speerdragers spreken
en gouden wagenmenners
en maagden rouwklagend

[p. 301]

 

Ik wil verder gaan

 

cirkels bereizen

 

land na land verlaten

 

volgen de tekens

 

een tak gebroken

 

een steen gescherpt

 

 

 

Ik wil gaan

 

tot waar einde en oorsprong

 

de slaap der minnaars kennen

[p. 302]

Uit: Schilderkunst

 

Wel wilde dikwijls ons

 

het stof der slapenden bedekken

 

maar spreek van de slaap geen kwaad.

 

Niet van de goede de verschrikkelijke slaap

 

die nachtelijk verbranden kan de mens en hem onthult.

 

Zo opent zich de mens, wordt beest, kind, steen.

 

 

 

Slaap is grond, gras, bron. Is het geheim der planten.

 

Is verder van de dood toch dan zon, paring of geboorte.

 

Maar achter sterren reiken onze handen in de slaap

 

om wat te zoeken, te omvatten?

 

 

 

Welke wegen gaan onze vingers?

 

In welke getallen bestaan wij?

 

Van welk licht, welk duister, glanst onze huid?

 

 

 

Wij zijn meer dan wij,

 

want wij zijn meer dan onze uitgelegde dromen.

 

 

 

Ook: vermoeienis verlaat ons: honden uit de steden vluchtend,

 

en ook: ontwaken is een stad, te schoon maar licht van moed,

 

en slaap wordt: wouden achter ons, een meer, de lucht, een vlieger,

 

wordt diep en hard verlangen. En dit doet ons leven.

 

 

 

[Slaap een ruimte]