Maatstaf. Jaargang 1

[p. 224]

J.B. Charles
[Gedichten]

Giraf onder de dichters

Giraf onder de dichters, Gerrit Achterberg,
verkies de kwasi-edele en volmaakt beschaafd
grazende kudde humanisten achter 't hek
van rijm niet en caesuur, schema en maat,
maar blijf ons die je was en word geen parkenhert,
verkies te zijn het niet te temmen zwaluwpaard,
blijf die je bent onder de dieren van het vers.

Giraf onder de dichters, boor en stoot
de telescoop van jouw aandachtig hoofd
de hemel in, laat het verwonderd oog
zien op de keukentafel daar,
merken hetgeen wij niet verstaan,
kennen wat wij niet ondergaan
dan in de strofe van vandaag.

Giraf onder de dichters laat
de trilling der ervaring,
het gedicht, ontvangen in
der voorhoofdsstompjes peau de pêche,
pijlsnel aflopen langs de nek
voortplanten door het zachte en sterke
kleed van de huid afstromen langs
de kniebenen van schaamte door
het trommelstokken hoevenhoorn
geestdriftig in het gras gestampt
en in de prairiegrond vertrild
worden; die dorsten toegestroomd.

[p. 225]

 

De kleine cataract

 

van waterklaar weten,

 

het gedicht van de dag.

[p. 226]

De andere wereld

Toen ik dacht dat ik wist wat doodgaan was
dacht ik voorbij de doodsangst ongepast:
wie moet doelpunten in het nederlandse elftal
nu ik des nachts niet meer voor Abe Lenstra inval,
wie moet er nu op mijn Robinson-eiland
de halmen snijden van de uit de zeeramp
geredde gerstekorrels zo vol hoop geplant?

Wie moet de vuurtoren betrekken op het rode klif,
waar ik boven het schuimend lot de nachten
volstrekt alleen kan huizen met mijn vrede,
wie moet de altijd immers reeds ontklede
vriendinnen van de droom die op mij wachten
nu in mijn plaats bedekken en verwarmen
en wie moet het gedicht dat tussen hoofd en hart
ergens zijn oorsprong vond nu woorden geven?

Zo was het dat ik tot mijzelf kwam
toen ik dacht dat ik wist wat doodgaan was.
Toen ik mij weer bewegen durfde stond Madame
daar naast mij met een glas, ik dacht -
terwijl ik overeind kwam van de planken van de gang,
terwijl ik zei, merci Madame, ça va, ça va -
wat is je stem nu laf en zacht.

[p. 227]

 

En ik behoud van deze keer het peinzen over:

 

eens komt men de paniek van doodgaan niet te boven,

 

en wie moet dan de goede wereld van de nacht

 

open doen, wat ik daar ben en bezit verzorgen

 

en weer behoedzaam sluiten in de morgen?

 

Of zal met mij mijn andere wereld het begeven,

 

zoals een ongeboren maar complete wereld sterft

 

in 't lichaam van een moeder die ontijdig sterft,

 

of zal ik dan die wereld juist voorgoed betreden?