Maatstaf. Jaargang 1

[p. 61]

Ellen Warmond
[Gedichten]

Woonhuis

De klok heeft geen geheugen meer een ongewone
verbijstering kruipt zwijgend uit een hinderlaag
een overdwars gespleten kegel draag
ik tussen schouders die me vreemd voorkomen

de muren tonen hun verwarrende profiel
behangsels van herinnering die zich een uitweg wroeten
een klokslag die een uur geleden viel
rolt als een trage damsteen voor mijn voeten

twee dodelijk verschrikte handen liggen
als wezenloze vissen naast mijn bord
waar is het huis en wat is deze kamer
waarin ik langzaamaan een ander word?

[p. 62]

Nacht

Een koetshuis vol verspilde dromen
onder alle daken
mussen bespreken fluisterend
een nieuw verhaal
waaruit een astronomisch aantal
verzen valt te maken ieder
woord in een andere taal

stilte bespeelt een carillon gebroken glazen
de nacht ademt gedichten op een ruit
een ongeboren wereldgroot verbazen
ligt in mijn hand ten voeten uit.

[p. 63]

Changement de décor

Zodra de dag als een dreigbrief
in mijn kamer wordt geschoven
worden de rode zegels van de droom
door snelle messen zonlicht losgebroken

huizen slaan traag hun bittere ogen op
en sterren vallen doodsbleek uit hun banen

terwijl de zwijgende schildwachten
nachtdroom en dagdroom haastig
elkaar hun plaatsen afstaan
legt het vuurpeloton van de twaalf
nieuwe uren bedaard op mij aan.

[p. 64]

Stad

Straten seinen elkaar om beurten
het laatste woord regen regen
mist dooft de hoop op beter
als vonken uit

langs de rivier wordt door vergeten boten
een vreselijk zinloos einde verzwegen
bruggen verbinden stervende wijken
maar het water blijft tussen hen in
dode vissen spoelen de boodschap aan
dat het einde gearmd loopt met het begin

geen meeuwen kunnen ons bijstaan
er valt niets meer te ontkennen
achter ieder raam vecht de angst van een ander
met de poging eraan te wennen.