Lutherse Bijbel (1648)

De Propheet HABACVC.

Dese Prophetie kan bequamelijck in drie Hooft-stucken gedeelt worden:
I. Is eene klachte over het godtloose wesen der Ioden; tot ’et 5 v. des 1 cap.
II. Een dreygement der straffe door de Chaldeën; neffens eene troost-predicatie, dat Godt de vyanden daer-nae wederom straffen soude; tot ’et 4 cap.
III. Een Gebedt des Propheten. cap. 4.

Het eerste capittel.

Heeft vier deelen: I. Titel ende in-houdt des Propheten, vraegs-wijse gestelt. II. Verklaringe ende verhael der sonden. III. Dreygement der straffe door des Babyloniers over-winnige tegen de Ioden. IV. Troost voor de Ioden uyt de straffe der Babyloniers.

I.1

DIt is de last, den welcken de Propheet Habacuc gesien heeft.

2

HEERE, hoe lange sal ick schreeuwen, ende Ghy en wilt niet hoo-ren? hoe lange sal ick tot u roepen over wrevel, ende Ghy en wilt niet helpen?

3

Waerom laet Ghy my sien moeyte ende arbeyt? waerom toont Ghy my roof ende wrevel ront-om my?

II.4

☜^a GEwelt gaet boven recht☞: daerom gaet ’et geheel anders als recht, ende geene rechte sake en kan winnen; want de godtloose over-voordeelt den rechtveerdigen, daerom gaender verkeerde vonnnissen.

a Vel sic: Twist ende gekijf heeft de over-hant.

III.5

⁺ AEnschouwet onder de Heydenen, siet ende verwondert u: want Ick wil wat doen tot u-lieder tij-

+ Dese spreucke brengt S. Paulus Act. 13,41. by op eene andere wijse, als hier de Propheet: gelijck hy elders meer pleegt te doen.

[fol. 103v]

den, ’t welck ghy niet gelooven en sult, als men daer van seggen sal.

6

Want siet, Ick wil de Chaldeën verwecken, een bitter ende snel volck; het welck trecken sal, soo wijdt als het lant is, om wooningen in te nemen, die niet sijn en zijn.

7

Ende ’t sal grouwsaem ende schrickelijck zijn; dat daer gebiedt ende dwingt, als het wil.

8

Hare peerden zijn sneller, ⁺ als de luypaerden; so zijn sy oock bijtiger, dan de wolven des avonts: hare ruyters trecken met groote hoopen van verre daer henen, ⁺ als of sy vlogen, gelijck de arenden haer spoedigen tot ’et aes.

+ Ier. 5,6. Zephan. 3,3.

+ Ier. 4,13.

9

Sy komen al te samen, dat sy schade doen: werwaerts sy henen willen, daer breken sy door, als een Ooste-wint; ende sullen gevangene te samen rapen, als zant.

10

Sy sullen de Koningen bespotten, ende de Vorsten sullen sy belachen: alle vestingen sullen hen een schimp zijn; want sy sullen bol-wercken maken, endese doch gewinnen.

11

Alsdan sullen sy eenen nieuwen moet grijpen, sullen voort-varen, ende haer versondigen: ⁺ dan moet hare over-winninge hares Godts zijn.

+ Dan. 5,4.

IV.12

☜MAer Ghy HEERE mijn Godt, mijn Heylige, Ghy die van eeuwigheyt af zijt, en laet ons niet sterven; maer laetse ons, (ô HEERE!) slechs eene straffe zijn; ende laetse, (ô onse Rotse!) ons slechs tuchtigen.

13

Uwe oogen zijn reyn, dat Ghy ’t quade niet siet en meugt, ende den jammer en kont Ghy niet aen-sien: waerom siet Ghy dan de verachters aen, ende swijgt, dat de godtloose dien verslinde, die vromer dan hy is?

14

Ende Ghy laet de Menschen gaen, als de visschen in de zee; als het gewormte, dat geenen Heere en heeft☞?

15

Sy trecken ’t al te mael met den angel op, ende vangen ’t met haer net, ende versamelen ’t met haer garen: dies verheugen sy hen, ende zijn vrolijck.

16

Daerom offeren sy haren net, ende roocken haren garen; dewijle door deselve haer deel soo vet, ende hare spijse soo overvloedigh geworden is.

17

Derhalven werpen sy haer net noch altoos uyt, ende en willen niet op-houden lieden te verworgen.