Lutherse Bijbel (1648)

De lx. Psalm.

Heeft drie deelen: I. Bidt David om reddinge ende behoudenisse des volcx Israëls. II. Roemt Hy Godts goetheyt in sijne tijden bewesen. III. Weder-haelt hy het gebedt.

1

Een gouden kleynoot Davids, voor te singen, van een goude ⁺ roosen-bagge te leeren:

+ Roosen-bagge) dat is, [een juweel] die men [voor de borst] hangt, ofte een kostelijck kleynoot, in de gedaente van eene roose: alsoo noemt hy hier sijn Koninck-rijck; ’t welck een goddelijck kleynoot ofte bagge was.

2

^* Doe hy gestreden hadde met de Syriers van Mesopotamien, ende met de

* 2 Sam. 8.3, etc. 1 Paral. 19.3, etc.

[fol. 240v]

Syriers van Zoba; doe Ioab om-keerde, ende sloegh van de Edomiten in ’t Sout-dal twaelf duysent.

I.3

GOdt, ⁺ Ghy die ons verstooten ende verstroyt hadt, ende toornigh waert, troost ons weder.

+ Psal. 44,10.

4

Ghy die de Aerde beweegt ende verscheurt hebt: heelt hare breucken, die soo gespleten is.

5

Want Ghy hebt uwen volcke eene harde [sake] getoont; ⁺ Ghy hebt ons eenen dronck wijns gegeven, dat wij tuymelden.

+ Psal. 75,9. Jes. 51.17, 22.

II.6

⁺ MAer Ghy hebt doch een teecken gegeven den genen die u vreesen; ’t welck sy op-wierpen, ende haer seker maeckte, Sela!

+ Historia Judicum & Regum testatur, subinde Duces suscitatos, qui quietem darent, & liberarent hunc populum.

7

Op dat uwe beminde bevrijdt worden; ⁺ so helpt nu met uwe rechter-hant, ende verhoort ons.

+ Psal. 108,6.

8

Godt spreeckt in sijn Heylighdom; dies ben ick blijde: ende ^b wil deelen Sichem, ende af-meten het dal Suchoth.

b Wil deelen) dat is, ick rekene, wat ick voor volck hebbe.

9

Gilead is mijn, mijn is Manasse; Ephraim is de macht mijns hoofts: Iuda is mijn ^c Vorst.

c Vorst) Qui tempore pacis legibus, non armis gubernat.

10

Moab is mijn ^d wasch-pot; ⁺ mijnen schoen strecke ick over Edom: Philistea juycht tot my.

d Wasch-pot) dat is, mijne onderdanen.

+ 2 Sam. 8,2. 14,1.

11

Wie wil my voeren in eene ^e vaste stadt? wie geleydt my tot in Edom?

e Vaste stadt) heet al wat seker is ende maeckt.

12

En sult Ghy ’t niet doen, Godt, Ghy die ons verstoot? ende en treckt niet uyt, Godt, op ^f ons’ heyr?

f Onse heyr) dat is, niet op onse macht; maer op uwe macht doet Ghy, wat Ghy ons doet.

III.13

DOet ons bij-stant in der noot: want menschen-hulpe en is geen nutte.

14

Met Godt willen wy daden doen; Hy sal onse vyanden t’ onder treden.