Lutherse Bijbel (1648)

Het ix. Capittel

Handelt van den onder-ganck der Ioden vyanden in vier deelen: I. Der Ioden moet ende wrake tegen hare vyanden. II. Het getal der gedoodden op de burgt ende in de stadt Susan. III. Het getal der gedoodden op ’t lant. IV. Der Ioden jaerlijcx danck-feest, Purim genoemt.

I.1

IN de twaelfste maent, ⁺ dat is de maent Adar, op den der-tienden dagh, dien des Konincx woort ende gebodt bestemt hadde, Dat men ’t doen soude, juyst op den selven dagh, doe de vyanden der Ioden hoopten haer te overweldigen, so keerde ’t sich om, dat de Ioden hare vyanden overweldigen souden.

+ Esth. 3,13.

2

Doe vergaderden hen de Ioden in hare steden, in alle landen des Konincx Ahasveros, dat sy de hant souden leggen aen de gene, die hen quaet wilden: ende niemant en konde hen weder-staen; want hare vreese was over alle volckeren gekomen.

3

Oock alle Oversten in de landen, ende Vorsten ende Lant-voogden, ende Ampt-lieden des Konincx verhieven de Ioden: want de vreese Mardachai quam over hen.

4

Want Mardachai was groot in ’t huys des Konincx; ende sijn gerucht wiert luydbaer in alle landen, hoe hy toe-nam ende groot wiert.

5

Alsoo sloegen de Ioden op alle hare vyanden met den sweert-slagh, ende doodden ende brachten om, ende deden nae haren wille aen de gene, die hen vyant waren.

II.6

ENde op de burgt Susan doodden de Ioden, ende brachten om vijf hondert mannen.

7

Daertoe doodden sy Parsandatha, Dalphon, Aspatha,

8

Poratha, Adalja, Aridatha,

9

Parmastha, Arissai, Aridai, Vajesatha:

10

De tien sonen Hamans, des soons Medatha, des vyants der Ioden: maer aen sijne goederen en leyden sy de handen niet.

11

Ter selver tijt quam het getal der gedoodden op de burgt Susan voor den Koninck.

12

Ende de Koninck sprack tot de Koninginne Esther: De Ioden hebben op de burgt Susan vijf hondert mannen gedoodt ende om-gebracht, ende de tien sonen Hamans; wat sullen sy doen in de andere landen des Konincx? wat bidt ghy, dat men u geve? ende wat begeert ghy meer, dat men doen sal?

13

Esther sprack: Indien ’t den Koninck behaegt, so late hy oock morgen de Ioden te Susan doen nae ’t gebodt van heden, dat sy de tien sonen Hamans aen den boom hangen.

14

Ende de Koninck hiet alsoo doen: ende het gebot wiert te Susan aen-geslagen, ende de tien sonen Hamans wierden gehangen.

15

Ende de Ioden vergaderden hen te Susan op de veer-tienden dagh der maent Adar, ende doodden te Susan drie hondert mannen; maer aen haere goederen en leyden sy de handen niet.

III.16

MAer de andere Ioden in de landen des Konincx quamen t’samen, ende stonden voor haer leven, dat sy [hen] ruste souden maecken voor hare vyanden: ende doodden van hare vyanden vijf-en-tseventigh duysent; maer aen hare goederen en leyden sy hare handen niet.

17

Dat geschiedde op den der-tienden dagh der maent Adar; ende rusteden op den veer-tienden dagh der selver maent, dien maeckte men tot een dagh der mael-tijden ende der vreugde.

IV.18

MAer de Ioden te Susan waren t’ samen gekomen, beyde op den dertienden ende veertienden dagh, ende rusteden op den vijftienden dagh: ende dien dagh maeckte men ten dagh der mael-tijden ende der vreugde.

19

Daerom maeckten de Ioden, die in de dorpen ende vlecken woonden, den veer-tienden dagh der maent Adar ten dagh der mael-tijden ende der vreugde; ende d’ een sondt den anderen geschencken.

20

Ende Mardachai beschreef dese geschiedenissen, ende sondt de brieven aen alle Ioden, die in alle de landen des Konincx Ahasveros waren, beyde dien die nae-by, ende dien die verre waren:

21

Dat sy souden aen-nemen ende houden den veer-tienden ende vijf-tienden dagh der maent Adar, jaerlijcx;

22

Nae de dagen, daer in de Ioden tot ruste gekomen waren van hare vyanden; ende nae de maent, daer in hare smerte in vreugde, ende haer leet in goede dagen verkeert was: dat sy deselve houden souden voor dagen der mael-tijden ende der vreugde; ende d’ een den anderen geschencken senden, ende den armen mede deelen.

23

Ende de Ioden namen ’t aen, dat sy begonnen hadden te doen, ende dat Mardachai aen hen schreef.

24

Hoe Haman de soon Medatha, de Agagiter, aller Ioden vyant, ⁺ gedacht hadde alle Ioden om te brengen, ende het lot werpen laten, omse te verschricken ende om te brengen:

+ Esth. 3,7.

25

Ende hoe Esther tot den Koninck gegaen was, ende gesproken, ⁺ dat door brieven sijne boose aen-slagen, die hy tegen de Ioden gedacht hadde, op sijnen kop gekeert wierden; ende hoe men hem ende sijne sonen aen den boom gehangen hadde.

+ Esth. 8,8.

26

Daer af sy dese dagen Purim noemden, nae den naem des lots, nae alle woorden deses briefs; ende wat sy selfs gesien hadden, ende wat tot hen over-gekomen was.

27

Ende de Ioden richteden ’t op,

[fol. 215v]

ende namen ’t op hen, ende op haer zaet, ende op alle die sich tot hen vervoegen souden, dat sy niet en wilden over-treden te houden dese twee dagen jaerlijcx, gelijck die beschreven ende bestemt wierden:

28

Dat dese dagen niet te vergeten, maer te houden zijn, by kints kinderen, by alle geslachten, in alle landen ende steden: het zijn de dagen Purim, dewelcke niet en sullen over-getreden worden onder de Ioden, ende hare gedachtenisse niet vergaen by haren zade.

29

Ende de Koninginne Esther, de dochter Abihails, ende Mardachai de Iode schreven met gantscher macht, om te bevestigen desen tweeden brief van Purim:

30

Ende sondt de brieven aen alle Ioden in de hondert ende seven-en-twintigh landen des Koninck-rijcx Ahasveros, met vriendelijcke ende getrouwe woorden:

31

Dat sy bevestigen souden dese dagen Purim, op haren bestemden tijt, gelijck Mardachai de Iode over hen beve-stigt hadde, ende de Koninginne Esther; hoe sy op hare ziele, ende op haer zaet bevestigt hadden de geschiedenissen van ’t vasten ende haer roepen.

32

Ende Esther beval dese geschiedenissen deser Purim te bevestigen, ende in een Boeck te schrijven.