Lutherse Bijbel (1648)

Het xxij. Capittel.

Heeft vier deelen: I. David telt het volck uyt vermetelheyt. II. Godt straft het volck; ende III bestraft David door Gad. IV. Eenige duysenden sterven door de pestilentie. Siet 2. Sam. 24.

I.1

ENde de Satan stont tegen Israël; ⁺ ende gaf David in, dat hy Israël tellen liet.

+ Cap. XXI Ebr. 2 Sam. 24,1.

2

Ende David sprack tot Ioab, ende tot des volcx Overste: Gaet henen, telt Israël, van Ber-seba aen tot Dan toe; ende brengtse tot my, op dat ick wete, hoe veel harer is.

3

Ioab sprack: De HEERE doe tot sijnen volcke, gelijck sy nu zijn, hondert-mael soo veel! maer mijn Heere Koninck, en zijn sy niet alle mijnes Heeren knechten? Waerom vraegt dan mijn Heere daer nae? Waerom sal een schult op Israël komen?

4

Doch des Konincx woort ginck voort tegen Ioab. Ende Ioab trock uyt, ende wandelde door het gantsche Israël; ende quam te Ierusalem.

5

Ende gaf het getal des getelden volcx David: ende des gantschen Israëls was elf-hondert-mael duysent mannen, die het sweert uyt-trocken; ende Iuda vier-hondert-mael ende tseventigh duysent mannen, die het sweert uyt-trocken.

6

Doch Levi ende Ben-jamin en telde hy niet onder dese: want des Konincx woort was Ioab een grouwel.

II.7

MAer sulcx mishaegde Godt; want Hy sloegh Israël.

8

Ende David sprack tot Godt: Ick hebbe swaerlijck gesondigt, dat ick dit gedaen hebbe! maer nu neemt wegh de misdaet uwes Knechts; want ick hebbe seer ^a sottelijck gedaen.

a Sottelijck) David wiert bevangen door ydele eere, dat hy woude sien, hoe het Koninck-rijck door hem, als door sijn doen, soo heerlijck hadde toe-genomen: daer siet ghy, dat fiducia operis, ydele eere tegen Godts eere, ende eene afgoderye is.

III.9

ENde de HEERE sprack met Gad den Siender Davids, seggende:

10

Gaet henen, spreeckt met David, seggende: Soo spreeckt de HEERE, Driederley legge ick u voor, verkiest u een uyt dien, dat Ick u doe.

11

Ende doe Gad tot David quam, sprack hy tot hem: So spreeckt de HEERE:

12

Verkiest u, ofte drie jaren dieren tijt; ofte drie maenden vlucht voor uwe weder-partijders, ende voor het sweert uwer vyanden, dat het u achter-hale; ofte drie dagen het sweert des HEEREN, ende pestilentie in den lande, dat de Engel des HEEREN verderve in alle lant-palen Israëls. So siet nu toe, wat ick antwoorden sal dien, die my gesonden heeft.

13

David sprack tot Gad: My is seer bange! doch ick wil in de hant des HEEREN vallen; want sijne barmhertigheyt is seer groot: ende ick en wil in der menschen handen niet vallen.

IV.14

DOe liet de HEERE pestilentie in Israël komen, so datter tseventigh duysent mannen vielen van Israël.

15

Ende Godt sondt den Engel nae Ierusalem, om die te verderden; ende in ’t verderven sagh de HEERE daer in, ende het quaet berouwde Hem, ende Hy sprack tot den Engel den verderver: ’t Is genoegh, laet uwe hant nu af. De Engel des HEEREN nu stont by den dorsch-vloer Arnans des Iebusiters.

16

Ende David hief sijne oogen op, ende sagh den Engel des HEEREN staende tusschen Hemel ende Aerde, ende een bloot sweert in sijne hant, uyt-gestreckt over Ierusalem: doe viel David ende de Outsten met ^b sacken bedeckt op hare aen-gesichten.

b Sacken, dat is, slechte grove kleederen, als daer men sacken uyt maeckt: als by ons de pyen, ende grof lijnwaet.

17

Ende David sprack tot Godt: Ben ick ’t niet, die het volck liet tellen? ick ben ’t, die gesondigt ende dit quaet gedaen heeft: maer dese schapen, wat hebben die gedaen? HEERE mijn Godt, laet uwe hant tegen my ende mijnes vaders huys, ende niet tegen uw’ volck zijn, om te plagen!

18

Ende de Engel sprack tot Gad, dat hy David soude seggen: Dat David op-gaen, ende den HEERE eenen Altaer op-richten soude, in den dorsch-vloer Arnans des Iebusiters.

19

Alsoo ginck David op, nae den woorde Gads, dat hy gesproken hadde in des HEEREN Name.

20

Maer Arnan, doe hy sich wendde, ende sagh den Engel, ende sijne vier so-

[fol. 181v]

nen met hem, verstaken sy hen: want Arnan dorschte terwe.

21

Als nu David tot Arnan ginck, sagh Arnan op, ende wiert David gewaer, ende ginck uyt den dorsch-vloer, ende aen-badt David met sijn aengesicht ter aerden.

22

Ende David sprack tot Arnan: Geeft my ruymte in den dorsch-vloer, dat ick eenen Altaer den HEERE daer op bouwe: voor ’t volle gelt sult ghyse my geven, op dat die plage van den volcke op-houde.

23

Maer Arnan sprack tot David: Neemtse u, ende maeckt mijn Heere Koninck, als’t u behaegt: siet, ick geve dit rundt tot een brand-offer, ende de gereetschap tot hout, ende terwe tot spijs-offer; altemael geve ick ’t.

24

Maer de Koninck David sprack tot Arnan: Niet alsoo; maer voor ’t volle gelt wil ick ’t koopen: want ick en wil niet dat uwe is nemen voor den HEERE, ende en wil ’t niet om niet hebben ten brand-offer.

25

Alsoo gaf David Arnan voor die ruymte, gout aen gewicht, ses hondert Sikelen.

26

Ende David bouwde aldaer den HEERE eenen Altaer, ende offerde brand-offeren ende danck-offeren. Ende doe hy den HEERE aen-riep, ⁺ verhoorde Hy hem door ’t vyer van den Hemel, op den Altaer des brand-offers.

+ Lev. 9,24. 1 Reg 18,38.

27

Ende de HEERE sprack tot den Engel, dat hy sijn sweert we`der in sijne scheede steken soude.

28

Ter selver tijt, doe David sagh, dat hem de HEERE verhoort hadde op de pleyne Arnans des Iebusiters, plagh hy aldaer te offeren:

29

Want de Wooninge des HEEREN, ⁺ die Mose in de woestijne gemaeckt hadde, ende de Brand-offers-altaer, was te dier tijt in de hooghte te Gibeon.

+ 1 Paral. 17,39. 2 Paral. 1,3.

30

Maer David en konde niet henen gaen voor den selven, om Godt te soecken; so was hy verschrickt voor ’t sweert des Engels des HEEREN.

1

Ende David sprack: Hier sal het Huys Godts des HEEREN zijn, ⁺ ende dit Altaer ten brand-offer Israël.

+ Nota, quod non electitium locum, sed ostensum elegit.