Lutherse Bijbel (1648)

Het xxx. Capittel.

Heeft drie deelen: I. De Amalekiten overvallen Ziklag, waer over David by sijn eygen volck in gevaer komt. II. David quijt hem mannelijck tegen de Amalekiten, ende krijgt al den roof weder. III. David maeckt eene ordinantie des roofs, ende sendt geschencken aen sijne vrienden.

I.1

DOe nu David des derden daegs quam te Ziklag met sijne mannen; so waren de Amalekiten in-gevallen tegen ’t Zuyden, ende te Ziklag, ende hadden Ziklag geslagen, ende met vyer verbrandt.

2

Ende hadden de wijven daer uyt wegh-gevoert, beyde kleyn ende groot: maer sy en hadden niemant gedoodt, maer wegh-gedreven, ende waren wegh haers weegs.

3

Doe nu David met sijne mannen tot de stadt quam, ende sagh, dat sy met vyer verbrandt was; ende hare wijven, sonen ende dochteren gevangen waren:

[fol. 131r]

4

So hief David ende het volck dat by hem was, hare stemme op, ende weenden, tot dat sy niet meer weenen en konden.

5

Want Davids twee wijven waren oock gevangen, Ahinoam de Iesreëlitische, ende Abigail Nabals wijf des Carmeliters.

6

Ende David was seer beangst; want het volck wilde hem steenigen: want des gantschen volcx ziele was onwilligh, een yegelijck over sijne sonen ende dochteren:

II.

MAer David sterckte sich in den HEERE sijnen Godt, ⁺

+ 1 Sam. 13,9.

7

Ende sprack tot Abjathar den Priester, Ahimelechs soon: Brengt my hier den Lijf-rock. Ende doen Abjathar den Lijf-rock tot David gebracht hadde;

8

So vraegde David den HEERE, seggende: Sal ick de krijgs-lieden nae-jagen, ende sal ickse achter-halen? Hy sprack: Iaegt hen nae, ghy sultse achter-halen, ende verlossinge doen.

9

Doe trock David henen, ende de ses hondert mannen die by hem waren: ende doe sy quamen aen de beke Besor, bleven sommige staen.

10

Maer David ende de vier hondert mannen jaegden nae; maer de twee hondert mannen die staen bleven, waren te moede om over de beke Besor te gaen.

11

Ende sy vonden eenen Egyptischen man op den velde, dien brachten sy tot David, ende gaven hem broot dat hy at, ende drenckten hem met water;

12

Ende gaven hem een stuck vijgen, ende twee stucken rosijnen: ende doe hy gegeten hadde, so quam sijn geest weder tot hem; want hy en hadde in drie dagen ende drie nachten niets gegeten, ende geen water gedroncken.

13

David sprack tot hem: Wiens zijt ghy? ende van waer zijt ghy? hy sprack: Ick ben een Egyptische jonge, eenes Amalekiters knecht; ende mijn Heere heeft my verlaten, want ick wiert kranck voor drie dagen.

14

Wy zijn in-gevallen tegen ’t Zuyden Crethi, ende op Iuda, ende tegen ’t Zuyden Caleb; ende hebben Ziklag met vyer verbrandt.

15

David sprack tot hem: Wilt ghy my henen af-leyden tot dese krijghs-lieden? hy sprack: Sweert my by Godt, dat ghy my niet dooden en sult, noch in mijnes Heeren hant over-leveren; so wil ick u henen af-leyden tot dese krijgs-lieden.

16

Ende hy leydese henen af: ende siet, sy hadden hen verstroyt op de gantsche aerde, aten ende droncken; ende vierden over alle den grooten roof, dien sy genomen hadden uyt den lande der Philisteën ende Iuda.

17

Ende David sloeghse van ’s morgens aen, tot den avont des anderen daegs toe, so dat harer niet een en ontquam; behalven vier hondert jongelingen, die vielen op de kemelen, ende vloden.

18

Alsoo reddede David al wat de Amalekiten genomen hadden, ende sijne twee wijven.

19

Ende daer en wiert onder hen niet gemist noch kleyn noch groot, noch sonen noch dochteren, noch roof, noch al dat sy genomen hadden: David bracht het altemael weder.

20

Ende David nam de schapen ende runderen, ende dreef het vee voor hem henen; ende sy spraken: Dat is Davids roof.

III.21

ENde doe David tot de twee hondert mannen quam, die te moede waren geweest om David nae te volgen, ende aen de beke Besor gebleven waren; so gingen sy uyt David te gemoete, ende den volcke dat by hem was: ende David tradt tot den volcke, ende groettese vriendelijck.

22

Doe antwoordden wat boose ende loose lieden waren onder de gene, die met David getrocken waren, ende spraken: Dewijle sy met ons niet getrocken en zijn, so en sal men hen niets geven van den roof, dien wij gereddet hebben; maer een yegelijck leyde sijn wijf ende sijne kinderen, ende gae wegh.

23

Doe sprack David: Ghy-lieden en sult soo niet doen, mijne broeders, met het gene dat ons de HEERE gegeven heeft, ende heeft ons behoedt, ende dese krijgs-lieden, die tegen ons gekomen waren, in onse handen gegeven.

24

Wie soude u-lieden daer-in gehoor geven? gelijck het deel der gener, die in den strijt af-getrocken zijn; soo sal oock zijn het deel der gener, die by de gereetschap gebleven zijn, ende sal gelijck gedeelt worden.

25

Dat is sint dier tijt ende voort-aen in Israël eene wijse ende recht geworden, tot op desen dagh.

26

Ende doe David te Ziklag quam, so sondt hy van den roof den Outsten in Iuda sijnen vrienden, seggende: Siet, daer hebt ghy-lieden den segen van den roof der vyanden des HEEREN;

27

Namelijck, dien te Beth-el, dien te Ramoth tegen ’t Zuyden, dien te Iathir,

28

Dien te Aroër, dien te Siphamoth, dien te Esthemoa,

29

Dien te Rachal, dien in de steden der Ierahmeëliten, dien in de steden der Keniten,

30

Dien te Harma, dien te Chor-asan, dien te Atach,

31

Dien te Hebron, ende in alle plaetsen, daer David gewandelt hadde met sijne mannen.