XXVI. Van din dat ere nonnen die hoftswere wart gesachtt ende hoe si van ere quetchingen genas.Noch van ere andre es gescreven
Die oc daerbinnen was begeven
Ende oc ver Ode was genamt2,
5510
Dat hare int hovet was gekramt
+En hovetswere, en fel, en wreet,
Daer si af dogde menech leet
Beide alle dage ende alle nachte.
Dos moste leven wel onsachte
5515
Ende overliden haren tijt
Die nonne. Mar hoe si gevrijt
| |
[p. 201] | |
Wart sider van din hovetswere,
Willic u seggen; nu hoert here:
Het was op enen somer schone,
5520
Dat liliblomen sijn gewoene
Te wassene ende die rosen staen.
So quam op enen dach gegaen
Die selve dire ic doe gewach,
Aldaer Lutgart, die vrowe, lach
5525
Besloten schone in haren grave.
Daer vant si, daer wi dichten ave,
Gevugt in ordne ende al ombe
Geregelt op der vrowen tombe
En parement van liliblomen.
5530
Die plach die nonne altoes verdoemen;
So heft si nu ter wilen oc
Gedaen, want sise noede roec.
Dos leet si over ende lit
Der vrowen graf, want si onttrit
5535
Din hovetswere op dat si quame
So na din bloemen, dat si name
Van hen te riekene enen ghoere.
Mar eer si quam ter closterdoere,
Wart si beraden dat si woude
5540
Daer weder kiren daer si soude
+Besuken met experimente
Lutgarden macht, daer din convente
So menech goet plach comen ave.
Dos kirde weder toten grave
5545
Die selve nonne, aldaer si vant
Die liliblomen; ende want
Si wilde proeven dat si sochte
(Dat was of si berieken mochte
Die lilibloemen sonder schade),
5550
Heft si geplukt van enen blade
En lettelkijn dat si beroec.
Daerna began si rieken oc
Hare ende ghens der bloemen eene
Ende daerna dandre algemeene.
5555
Mar dat men u te wondre mach
Vertrekken, so si meer dis plach,
So si gevulde min dis sweren,
Die hare en conde nit gederen
Met sinen stokene an din tide.
5560
Dos heft die Gods gebenedijde,
Lutgart, der nonnen daer teneven
En vrai experiment gegeven
Van harre macht, want si verdreef
Din swere, ende sijs al quite bleef.
5565
Mar alse die ijonfrowe an hare
So saen der baten wart geware,
Began si menechfout te doene
Hare beden ende hare orisone
Daer si die gracie hadde ontfaen.
5570
Nu laett u seggen wat gedaen
+Noch hevet dor Lutgarden eere
Der selver nonnen Got, die Here:
En nachts die selve was gelegen
Daer se eere beden wilde plegen
5575
In demsternessen bi den grave;
Mar doe si dis was comen ave
Ende si dat beden laten woude,
Tirst dat si hare oprechten soude
Ontfinc si daer en migel doegen,
5580
Want si ontmoette metter oegen
Dat ort van enen kandelere,
So dat si waende al sonder were
Die oge, ende sonder wedertale,
Verloren hebben altemale.
5585
Doe gaf si enen groten krijt
Ende seide: ‘Magt gebenedijt,
Wats mi geschit? Es daer toe comen
Mijn beden, dat mi es genomen
Mire ogen sien? Hebbic dor u
5590
Dire ogen licht verloren nu,
So es te leede mi vergaen
Dat beden dat hir es gedaen!’
Darna gegreep si altehant
Hare oge metter rechter hant
5595
Die uter ssegen was gedreven
Ende heft se weder in geheven
Dar si tevoren plach te stane.
Maer eer tevollen quam daer anc
Der vrowen hant, so was van desen
5600
Hare oghe weder al genesen.
+Doe wart in hoegen ende vro
Der nonnen moet, die hare also
Dire ogen licht behouden was.
Aldos gevil dat si genas
5605
Van tween mesquamen tenen tide;
Want die tevoren sonder mide
Began wankonnen dis Lutgarden
Beide in gedachten ende in warden,
Dat si die quetchinge hadde ontfaen
5610
Dor haren wille, al even saen
Wart si ontkommert so van beiden,
Dat si der Godes mogentheiden
Dis heft gedankt al oppenbare
Ende oc Lutgarden, die van hare
5615
Tonrechte was gekalengirt.
Dos heft te baten wert gekirt
Lutgart, die vrowe, in allen stonden
Al dis si hare heft onderwonden.
|