Leven van Lutgart (1899)

meer over deze tekst

Leven van Lutgart

(1899)–anoniem Lutgart, Leven van

Vorige Volgende


XX. Van din dat en wijf genas van haren minxle do si din lichame halp dwaen. Sent dat ic u van din lichame Gewagen hebbe, eist u bequame, 4205 So salic noch en lettelkijn Vertrekken dis in dat latijn Der viten meester doet gewach Van hem die daer verscheeden lach. Nu hoertterna, dat u Got lone: 4210 En teeken utermaten schone Salic u seggen, daer Got mede Al over waer bekinnen dede Hen allen die daerbinnen waren, Warwert die sile was ghevaren 4215 Doe si verschit van desen live. Nu hoert van enen doeden wive Mirakle ende wonder groet: Tirst dat Lutgarden hir die doet Ontkommert hadde ende sonder leven 4220 Was die lichame allene bleven, So quamen brudere ende nonnen Ter fermeriën wert gherunnen +Dis lijks te plegene, als er toe Behoert; verstaedt, ic seggu hoe; 4225 Hets noch t Aiwires ende elwar Die clostersede, alse imen daer Van sinen levene es onthachtt, So werdt op hoer besiden brachtt Dat lijc in heimeliker stede. 4230 Daer ufent men din clostersede Daer ic af seide, an din lichame; Want menne dweet tote in die hame Van boven ende al toten teen; Men dweet hem beide arme ende been, 4235 Hande ende voete, ende altemale Die andre lede. Ende alse wale Die doede mensche in allen staden Gedwegen es, mettin gewaden Die hem gherieven werdt bedekt 4240 Dat lijc, ende averecht gestrekt Ende op die bare also geleget. Des closterseden, dis men pleget In andren steden, sonder mide Was an die Gods gebenedijde 4245 Geplogen daer; want mense droch Op hoer besiden daer men dwoch Met goeden staden willechlike Dat lijf, dat hir in erterike Van alre vlekken quite was. 4250 Want die hen onderwonden das Die nonnen waren van daerbinnen, Die so met sonderlinger minnen +Lutgarden hadden onderslegen, Dat si dis wilden gherne plegen. 4255 Mettin ijonfrowen stont en wijf Die onghebroksam ende stijf Hadde enen vinger van der hant, Die oc dis dwaens hare onderwant Geliker wijs dat dandre daden. 4260 Mar dat din wive quam tonstaden Dat minxel was, dat hare en lit Dis vingers wel gebruken nit; So hadt tevoren menech ijar. Mar nu sal werden oppenbar 4265 Die vorgesegde prophetië Die van Oignijs sprac ver Marië Wel lange wilen dar tevoren, Die van der maget utverkoren Dos propheteerde ende een gewach 4270 Der vrowen dede aldaer si lach Ende seide: ‘In al die werelt wijt So gracieus op desen tijt En es no man no wijf die levet, Die selken spoet van biddene hevet 4275 Vor andre menschen alse doet Van Saintteron mijn vrowe goet, Lutgarden meinic, die van sonden Heft menege arme siele ontbonden. Mar dats van binnen noch allene 4280 Dat si met Gode werkt gemeene, Die reformeert al met geneden Dat si verdingt met haren beden.
[p. 189]
+Mar alse onthachtt van desen live Die magt sal wesen, die so rive 4285 Nu werkt van binnen, dan sal si Van buten oc, gheloevets mi, Die Godes teekene oppenbaren. Dan sal ghesont van denen varen Die ougesont daer comen sal; 4290 Beide ongemac ende ongeval, Ende ander leet ende andre quale Sal sijn benomen altemale So welken dat met groter trowen Din troest sal suken van der vrowen.’ 4295 Dos sprac die Gods gebenedijde Aldaer si lach tin selven tide Dat si van desen live schit. Mar die welt merken dat bedit Van desen warden, hi mach, saen 4300 An dit exempel wel verstaen, Dat nu sum es gereciteert, Datt metter daet wel concordeert; Want doe dat wijf, - daer ic begonste Dit bispel af, die wale en conste 4305 Dis vingers nit gebruken, want Hi lach gevonden in die hant Ende ongberechtt bleef al in een - Lutgarden lijf dar met ghereen, So wart dat minxel hem benomen, 4310 Ende so te pointe es wedercomen Ende so genesen altemale, Dat sijs gebruken mochte wale +Ghelijc der andre an din tide Ende oit sent. Owi, hoe blide 4315 Dat wijf es worden, doe si sach Din vinger, die gevonden lach Ende al verminkt ende al verloren So lange wilen daer tevoren, Gerechtt te pointe weder staen! 4320 Van groten wondre rip si saen: ‘Helpt, Here Got! Wats mi geschit! Ghi vrowen, hoert, ghi vrowen, sit Wat nu ter wilen Got, die Here, Hir heft ghewrachtt! Dat Got u eere! 4325 Sict wat bi helpen van der maget Al ongebeden heft beijaget En arm, en ongedegen wijf! Siet hoe mijn vinger die so stijf Tevoren stont, nu tesen stonden 4330 Van sinen minxele es ontbonden! Owi, gebenedijde vrowe, Die allen commer ende rowe Sijt overleden ende comen Daer ghi der eeweliker vromen 4335 Te vollen plege nu ghesmakt, Al benic quaet ende ongerakt, Nochtan so dankic u van din Dat ghi so schire ende onversin Uwe overvloedege edelheit 4340 Ghemeene al metter mogentheit Die ghi daer boven hebt ghewonnen An mi te toegene hebt begonnen!’ +Dos sprac dat wijf; ende die met hare Daer stonden ende al oppenbare 4345 Dat wonder sagen, allegader Gode, onsen eeweliken vader, Met blider herten sonder wanc Lof gaven ende groten danc, Die dor Lutgarden eeren wille 4350 Al ongebeden ende al stille Geswegen gaf dat si begerde Din wive. Ende oc quam die nimerde Gevlogen saen in dat convent Van daer, want lange en conde ment 4355 Verbergen nit. Mar sonder mide Wart daer verheven an din tide Die Godes lof in allen staden; Ende oc Lutgarden, die beraden Die gracie hadde, gaven sijs 4360 Met groter onst lof ende prijs, Mar alremeest, dat seggic u, Dat wijf daer wi af dichten nu Dit bispel, stille ende oppenbare Isent, want die miracle hare 4365 Ter herten alremeest ghereen. Dit was der irster teekene een Daer ons te dichtene ave lit Materie, sent dat si verschit Ende es te rasten wert gecregen, 4370 Lutgart, die maget wel gedegen.	+ f.328r^o. + f.328v^o. + f.329r^o. + f.329v^o. + f.330r^o.

Vorige Volgende