XX. Van din dat en wijf genas van haren minxle do si din lichame halp dwaen.Sent dat ic u van din lichame
Gewagen hebbe, eist u bequame,
4205
So salic noch en lettelkijn
Vertrekken dis in dat latijn
Der viten meester doet gewach
Van hem die daer verscheeden lach.
Nu hoertterna, dat u Got lone:
4210
En teeken utermaten schone
Salic u seggen, daer Got mede
Al over waer bekinnen dede
Hen allen die daerbinnen waren,
Warwert die sile was ghevaren
4215
Doe si verschit van desen live.
Nu hoert van enen doeden wive
Mirakle ende wonder groet:
Tirst dat Lutgarden hir die doet
Ontkommert hadde ende sonder leven
4220
Was die lichame allene bleven,
So quamen brudere ende nonnen
Ter fermeriën wert gherunnen
+Dis lijks te plegene, als er toe
Behoert; verstaedt, ic seggu hoe;
4225
Hets noch t Aiwires ende elwar
Die clostersede, alse imen daer
Van sinen levene es onthachtt,
So werdt op hoer besiden brachtt
Dat lijc in heimeliker stede.
4230
Daer ufent men din clostersede
Daer ic af seide, an din lichame;
Want menne dweet tote in die hame
Van boven ende al toten teen;
Men dweet hem beide arme ende been,
4235
Hande ende voete, ende altemale
Die andre lede. Ende alse wale
Die doede mensche in allen staden
Gedwegen es, mettin gewaden
Die hem gherieven werdt bedekt
4240
Dat lijc, ende averecht gestrekt
Ende op die bare also geleget.
Des closterseden, dis men pleget
In andren steden, sonder mide
Was an die Gods gebenedijde
4245
Geplogen daer; want mense droch
Op hoer besiden daer men dwoch
Met goeden staden willechlike
Dat lijf, dat hir in erterike
Van alre vlekken quite was.
4250
Want die hen onderwonden das
Die nonnen waren van daerbinnen,
Die so met sonderlinger minnen
+Lutgarden hadden onderslegen,
Dat si dis wilden gherne plegen.
4255
Mettin ijonfrowen stont en wijf
Die onghebroksam ende stijf
Hadde enen vinger van der hant,
Die oc dis dwaens hare onderwant
Geliker wijs dat dandre daden.
4260
Mar dat din wive quam tonstaden
Dat minxel was, dat hare en lit
Dis vingers wel gebruken nit;
So hadt tevoren menech ijar.
Mar nu sal werden oppenbar
4265
Die vorgesegde prophetië
Die van Oignijs sprac ver Marië
Wel lange wilen dar tevoren,
Die van der maget utverkoren
Dos propheteerde ende een gewach
4270
Der vrowen dede aldaer si lach
Ende seide: ‘In al die werelt wijt
So gracieus op desen tijt
En es no man no wijf die levet,
Die selken spoet van biddene hevet
4275
Vor andre menschen alse doet
Van Saintteron mijn vrowe goet,
Lutgarden meinic, die van sonden
Heft menege arme siele ontbonden.
Mar dats van binnen noch allene
4280
Dat si met Gode werkt gemeene,
Die reformeert al met geneden
Dat si verdingt met haren beden.
| |
[p. 189] | |
+Mar alse onthachtt van desen live
Die magt sal wesen, die so rive
4285
Nu werkt van binnen, dan sal si
Van buten oc, gheloevets mi,
Die Godes teekene oppenbaren.
Dan sal ghesont van denen varen
Die ougesont daer comen sal;
4290
Beide ongemac ende ongeval,
Ende ander leet ende andre quale
Sal sijn benomen altemale
So welken dat met groter trowen
Din troest sal suken van der vrowen.’
4295
Dos sprac die Gods gebenedijde
Aldaer si lach tin selven tide
Dat si van desen live schit.
Mar die welt merken dat bedit
Van desen warden, hi mach, saen
4300
An dit exempel wel verstaen,
Dat nu sum es gereciteert,
Datt metter daet wel concordeert;
Want doe dat wijf, - daer ic begonste
Dit bispel af, die wale en conste
4305
Dis vingers nit gebruken, want
Hi lach gevonden in die hant
Ende ongberechtt bleef al in een -
Lutgarden lijf dar met ghereen,
So wart dat minxel hem benomen,
4310
Ende so te pointe es wedercomen
Ende so genesen altemale,
Dat sijs gebruken mochte wale
+Ghelijc der andre an din tide
Ende oit sent. Owi, hoe blide
4315
Dat wijf es worden, doe si sach
Din vinger, die gevonden lach
Ende al verminkt ende al verloren
So lange wilen daer tevoren,
Gerechtt te pointe weder staen!
4320
Van groten wondre rip si saen:
‘Helpt, Here Got! Wats mi geschit!
Ghi vrowen, hoert, ghi vrowen, sit
Wat nu ter wilen Got, die Here,
Hir heft ghewrachtt! Dat Got u eere!
4325
Sict wat bi helpen van der maget
Al ongebeden heft beijaget
En arm, en ongedegen wijf!
Siet hoe mijn vinger die so stijf
Tevoren stont, nu tesen stonden
4330
Van sinen minxele es ontbonden!
Owi, gebenedijde vrowe,
Die allen commer ende rowe
Sijt overleden ende comen
Daer ghi der eeweliker vromen
4335
Te vollen plege nu ghesmakt,
Al benic quaet ende ongerakt,
Nochtan so dankic u van din
Dat ghi so schire ende onversin
Uwe overvloedege edelheit
4340
Ghemeene al metter mogentheit
Die ghi daer boven hebt ghewonnen
An mi te toegene hebt begonnen!’
+Dos sprac dat wijf; ende die met hare
Daer stonden ende al oppenbare
4345
Dat wonder sagen, allegader
Gode, onsen eeweliken vader,
Met blider herten sonder wanc
Lof gaven ende groten danc,
Die dor Lutgarden eeren wille
4350
Al ongebeden ende al stille
Geswegen gaf dat si begerde
Din wive. Ende oc quam die nimerde
Gevlogen saen in dat convent
Van daer, want lange en conde ment
4355
Verbergen nit. Mar sonder mide
Wart daer verheven an din tide
Die Godes lof in allen staden;
Ende oc Lutgarden, die beraden
Die gracie hadde, gaven sijs
4360
Met groter onst lof ende prijs,
Mar alremeest, dat seggic u,
Dat wijf daer wi af dichten nu
Dit bispel, stille ende oppenbare
Isent, want die miracle hare
4365
Ter herten alremeest ghereen.
Dit was der irster teekene een
Daer ons te dichtene ave lit
Materie, sent dat si verschit
Ende es te rasten wert gecregen,
4370
Lutgart, die maget wel gedegen.
|