Lust en Gratie. Jaargang 17

[p. 159]

Ine Poppe
Necrocam

Mijn naam is Carlos Santigo. Ik ben vijftien jaar en ik heb kanker. Als ik dood ben, wil ik een webcam in mijn kist, zodat iedereen op internet kan zien hoe ik verteer. Dat ik meer over de dood heb nagedacht dan mijn leeftijdgenoten is logisch. Los van mijn ziekte heeft de webcam te maken met wie ik ben en waar ik van hou. Zonder internet geen webcam. Ik ben nu een paar jaar online en als ik in het ziekenhuis lig, doe ik mee met een internet-ziekenhuisproject voor kinderen. Dan kunnen wij vanuit ons bed met elkaar chatten of online huiswerk maken. Ik ben een van de weinige kinderen uit het ziekenhuis die veel van computers weet, daarom help ik meestal de anderen. Mijn lievelingswebsite is www.rotten.com. Gister bekeek ik met mijn beste vriend Xeno nog de verzameling van foto's die op de website staan. Afschuwelijke plaatjes van mensen die onder treinen zijn terechtgekomen, half verplette ledematen. Het mooiste beeld was een vervormd, geplet hoofd - het zag eruit als een pannenkoek. Vet gruwelijk.

Bij de kinderen van school is rotten.com ook geliefd. Veel ouders winden zich daarover op. Mijn moeder vindt rotten.com wel cool. Zij zegt dat gruwelijke dingen heel mooi kunnen zijn en poëtisch.

Xeno en ik zijn nu met Go! en Bivak, twee andere vrienden, op de hot. Hacking Over Time, een hackersfestival op een camping. Het is heel heet, letterlijk hot. Je brandt je tent uit en sommige computers raken overhit. Maar het rare is dat het 's nachts koud is. Vannacht lag ik naast Xeno te bibberen in onze tent. Mijn slaapzak is heel dun. 's Avonds hadden we een beetje op computers zitten pielen. Ik heb Go! de website van icepick laten zien. Ze kende hem niet. Het is echt tof wat die gast doet: in alle kamers van zijn huis hangen camera's zodat je zijn huis via het web kunt bekijken. Voor de deur hangt een webcam zodat je kunt zien wie er aanbelt, dat is handig; waar je ook bent - je kunt je huis in de gaten houden. Ook scant de maker de barcodes op voedselverpakkingen in, zo kun je op het web zien wat hij zoal eet. Hij heeft veel e-mail gekregen - dat hij meer fruit en groente

[p. 160]

moet eten, maar dat koopt hij gewoon op de markt en dan zit er geen barcode op. Go! vond dat erg grappig.

Daarna zijn Xeno en ik naar een feestje in een grote tent gegaan. Bivak en Go! wilden niet mee, die waren Carmageddon aan het spelen in een netwerk. Het spel is mij te saai en te ouderwets, al is het wel even leuk om over koeien en mensen heen te racen.

Bivak had blikjes jolt weten te scoren, dus stuiterend van de cafeïne dook ik uiteindelijk in mijn tent. Ik had vijf blikjes op, dat is vergelijkbaar met wel drie liter sterke koffie, dus wel logisch dat ik maar niet in slaap kon komen. Was het ook nog koud. Dus als je wilt weten wat me op het idee heeft gebracht van een webcam in mijn kist: een vleugje rotten.com, het gewebcamde huis van icepick, frisdrank met veel cafeïne en een te dunne slaapzak. Dit is geen grapje. Ik verklaar hierbij dat iedereen die dit leest mijn wens serieus moet nemen. Ondertekend op hot 2000 door Carlos Santigo.

Honderden tenten staan dicht op elkaar, overal liggen kabels. Op knijpers, die aan kabels zijn vastgemaakt, staan ip-adressen genoteerd met zwarte viltstift. Een webgrll zit onder een parasol met een laptop. Medewerkers van De Digitale Stad zitten achter computers aan lange tafels in een grote tent. Een paar Hippies from Hell zijn aan het zwemmen. Er staan rijen wachtenden voor de toiletten. Het is middag. Ongeveer 13.00 uur. Zonnig. Heet. In het gras staan tafels waaraan groepjes mensen zitten te lunchen. Een meisje met knalrood geverfd haar belt mobiel. Een eind verderop staat een grafsteen in het groengele gras, een monument opgericht voor Bill Gates.

Xeno, Carlos, Bivak en Go! hebben hun tentjes dichtbij elkaar gezet. Ver van de grote tent, vlakbij het water. Het kampeerterrein staat stampvol. Er zijn duizenden mensen. Go! is net zestien geworden, zij vindt het ‘kicken’ om op het hackersfestival te zijn. Eigenlijk heet ze Anne-Margot, maar zegt ze: ‘Die naam is zo gebruikersonvriendelijk, noem me maar Go!’

Ze heeft net gezwommen en wil graag wat eten. Als ze bij haar tent aankomt, zit Bivak achter de computer onder een geïmproviseerd af-

[p. 161]

dakje in de brandende zon. Hij is videobeelden online aan het zetten. Bivak is zijn nick - niet zijn echte naam - maar iedereen noemt hem altijd zo, zelfs de leraren op school, omdat hij al zijn werk met [e-mail] ondertekent.

Tussen de tenten ligt een hoop spullen in het gras: een cameratas, handdoeken, een T-shirt, een kartonnen doos met eten en een skippybal. Go! gaat naast Bivak in het gras zitten en kijkt op het beeldscherm wat hij aan het doen is, terwijl ze in een appel hapt. Om haar nek glinstert een zwarte kralenketting. Het is een parelketting van de Hema die ze zwart heeft gespoten. Het zwart slijt waardoor de kralen glinsteren en lichte plekken krijgen.

‘Ik raakte verdwaald en kon onze tenten niet meer terugvinden. Sorry, de koffie zal wel koud zijn,’ mompelt Xeno, in zijn handen een karton met vier papieren kopjes. Zijn korte geblondeerde haar staat rechtovereind, zijn kruis hangt op zijn knieën.

Bivak is te geconcentreerd bezig om er notie van te nemen dat er koffie is. Hij zit vastgekleefd aan zijn computer. Carlos, opgeschrikt door Xeno, ritst zijn tent open en kruipt naar buiten. Hij rekt zijn lange magere lijf uit en grijnst. ‘Goeiemorgen. Ik had toch een vage droom vannacht.’

Go! luistert niet. Ze haalt haar Palm-pilot te voorschijn en zit even later druk te krabbelen met het bijbehorende pennetje. Xeno pakt een oude videocamera uit een tas en gaat met de knopjes spelen. ‘Ah... wat lekker warm!’ zegt hij.

‘Zeg maar rustig dat het bloedheet is,’ antwoordt Go! Ze kijkt op. ‘Het water is heel lekker.’

‘Raar hè, vannacht was het zo koud,’ zegt Carlos. ‘Konden jullie wel slapen? Brr...’

Go! lacht. Zij heeft niet geslapen, ze heeft de hele nacht een racespel gespeeld in een netwerk met een stel jongens van TV3000.

‘Ik werd midden in de nacht wakker en heb een geweldig idee gekregen,’ roept Carlos enthousiast, ‘die website van dat gewebcamde huis, weet je nog?’

Go! knikt. ‘Overal webcams. Zelfs in de wc. Als de eigenaar niet thuis

[p. 162]

is, kan hij via nummerherkenning op de website zien welk telefoonnummer geprobeerd heeft te bellen.’

Carlos neemt een slok koude koffie, trekt een vies gezicht maar slikt het door. ‘Jak. Gore koffie. Maar... ik dacht dus aan die gast en zijn cams, en opeens kreeg ik een mega-idee.’

Hij gaat op het gras liggen, tussen alle rotzooi. Van zijn hand maakt hij een rondje dat hij boven zijn gezicht houdt bij wijze van camera. ‘Kijk zo, een webcam in mijn doodskist. Gericht op mijn gezicht.’

‘Wat een gestoord idee,’ zegt Go! ‘Je bent gek.’

Bivaks aandacht is nu ook getrokken en Carlos herhaalt zijn plan, voor het geval hij iets gemist heeft. Hij pakt een stressballetje, een bal met een diameter van een paar centimeter, tegen muiskramp: je neemt het in je handpalm en knijpt en kneedt als ontspanningsoefening. Het balletje zweeft boven Carlos' hoofd. Zijn zwarte krullen steken af tegen het groene gras en hij sluit zijn ogen.

‘Kijk, dan kun je zien hoe ik wegrot. Het balletje is de webcam. Hoe verteert het gelaat van de homo ludens. Heeft ook educatieve waarde.’ Bivak en Xeno lachen.

‘Chill!’ zegt Bivak.

Xeno neemt de videocamera ter hand om zijn schijndode vriend te filmen. Even ligt Carlos doodstil. ‘Zo, een webcam in je kist...’

‘Ja, je kunt het je wel voorstellen, via het web kun je langzaam zien hoe mijn gezicht verrot. Opgegeten wordt door beestjes.’

‘Hoe heet zo iemand ook alweer met lijken?’

‘Necrofiel.’

‘Ik heb een idee voor een coole naam,’ zegt Xeno, ‘we noemen die webcam “Necrocam”.’

Bivak is op de skippybal gaan zitten, springt heen en weer, en roept: ‘Komt het zien: www necrocam dot com!’ Zijn lange armen en benen steken uit de gele skippybal, hij lijkt wel een Michelin-mannetje. Xeno richt zijn camera op Bivak. Go! kijkt geërgerd naar de op-en-neer-verende Bivak en sist: ‘Naäper.’

Bivak steekt zijn tong uit naar Gootje. ‘Wat nou, naäper. Dat ben je zelf.’

[p. 163]

‘Ik moet alleen nog uitzoeken hoe het technisch moet,’ zegt Carlos, ‘maar daar heb ik wel ideeën over.’

‘Je gaat dat toch niet echt doen,’ roept Go! ‘Ik vind het een belachelijk idee.’

Carlos veegt het gras van zijn kleren terwijl hij opstaat en met zijn armen gaat zwaaien: ‘Ik ben heel serieus. Ik meen het, ik wil echt een webcam in mijn kist.’

‘Je hebt het toch niet verzonnen omdat je kanker hebt?’ vraagt Go!

‘Hoezo? Wat bedoel je daarmee?’

‘Nou, misschien denk je wel dat je gauw doodgaat omdat je ziek bent.’ ‘Het gaat best goed. Er is een grote kans dat ik weer helemaal beter word. En ik ben heus niet suïcidaal ofzo, als je dat soms dacht.’

‘Okee, wou het even zeker weten.’

‘Die webcam is gewoon een goed idee. Iets wat ik graag zou willen,’ zegt Carlos. ‘Die webcam hoeft niet perse voor mij. Dat kan ook voor iemand anders. Jij gaat ook dood. We gaan allemaal dood.’

Bivak reageert: ‘Ja, we gaan allemaal dood. En ik zie dat ook zitten zo'n webcam. Als ik doodga wil ik er ook een.’

‘Come on jongens, we gaan het zweren,’ zegt Xeno, terwijl hij de videocamera op een statief klikt. ‘Zoals je ziet: allemaal serieus.’

Xeno gaat naast Carlos staan en wenkt Bivak om erbij te komen. Met een gestrekte rug en semi-officieel zoals alleen een zestienjarige slungelige puber dat kan doen, verklaart Xeno: ‘Onze laatste wens is dat als een van ons sterft we ons tot het uiterste inspannen om een webcam, genaamd Necrocam in onze doodskist te plaatsen.’

Go! is niet voor de camera gaan staan. Ze kijkt sceptisch.

‘Halleluja!’ spot ze.

‘Ik meen het,’ zegt Carlos.

‘Wij ook,’ zegt Bivak.

Xeno spuugt door zijn vingers op de grond om zijn belofte kracht bij te zetten. ‘Voor de Necrocam! Ik zweer op het graf van Bill Gates.’ Carlos schraapt zijn keel. Een vette klodder spuug valt in het gras.

‘Op het graf van Bill Gates!’