Lust en Gratie. Jaargang 16

[p. 81]

Antjie Krog

visioen van een natie

hoe lang denken we het hier uit te houden?
wij die gestrand zijn op dit rijke continent
zonder ooit onloochenbaar in Afrika te zijn aangeland
wij in huizen in Amerikaans-koloniale stijl
die zich omringen met parken en tuinen
om aan de aanspraak van het landschap te ontsnappen
die op kelims lopen, in Nederlands dialect een gesprek voeren
die naar Duitse Lieder luisteren en Engelse poëzie lezen
die 's ochtends eieren met spek eten
zich in westerse mode hijsen
met vakantie naar het noorden gaan, het continent voorbijvliegen
om zich in stamlanden te verdrinken in muziek en kunstgalerijen
om na terugkeer onder het Pruisische schilderij van Domsaitis
uit Fins glas Glenfiddich te drinken

waarom ook niet? hier zijn we na drie eeuwen nog niets anders
dan een stukje curiosum westers.

Uit: Otters in bronslaai, 1981

[p. 82]

transparant van de platvis

het licht over mijn bureau
vloeit uit in het donker
ik wacht mijn bezoekers in op papier

mijn vier kinderen
dorsaal en anaal hangen ze keurig in balans
de vinnetjes aan hun keel bewegen aanhoudend
ogen bijzonder zacht

in het vlakke brakkige water levert moeder strijd
met de metaforen

kom dichterbij hier over woordenboeken en lege bladzijden
hoeveel houd ik niet van dit tengere schooltje
deze viervaart vissen van mij
naderbij geloktwatvoer ik jullie?

liefste kind je smalle flankje
laat het afdalen naar de bedding
daarheen zo ja het
wringt wel maar mama houd je vast mama
is hier

het onderste oogje verwonderd blauw zoals dat van papa
migreert voorzichtig met een complexe bundeling
van zenuwen en spieren
tot boven naast het andere
het parmantige mondje trekt bijna krom
mettertijd zal het tongetje zijn plaats krijgen
het pigment van de bovenste flank kleurt al donkerder

[p. 83]

 

onopvallend liggen jullie tussen zand en rots

 

deel van de bodem en nooit

 

meer roofzuchtig of op de vlucht

 

ik druk mijn mond tegen jullie verwrongen gezichtjes mama weet

 

 

 

jullie zullen het getij overleven

Uit: Lady Anne, 1989

[p. 84]

nieuw alfabet

Wie A zegt moet B zeggen
A is altijd tegen apartheid
B is kleurenblind

ik wil je schrijven broer maar je bent verder
weg dan de vorige eeuw verder dan een stamland
verder dan gedicht of document

wie A zegt moet B zeggen
A is altijd tegen apartheid
B is kleurenblind

zoveel gidsen laten mij in de steek
van zoveel kanten probeer ik bij benadering
jou te benaderen - hoe meer kleden ik afwerp
hoe kouder rondom hoe verder weg jij blijkt te zijn

wie A zegt moet B zeggen
Ais altijd tegen apartheid
B is kleurenblind

mijn ogen raken niet uitgekeken op doornbomen dommelend
tussen gras en kieviten met breidunne benen
mijn tuin gevlekt met vrachten rozen - alleen voor mijn kinderen

leg ik mijn leven neer

hier leer ik schrijven - ik kan niet anders

Uit: Lady Anne, 1989

Vertaling: Robert Dorsman