Lust en Gratie. Jaargang 16

[p. 28]

Sonja Pos
De sprakeloze

Nu je in de nacht verwilderd opstaat, je huis uitsluipt,
schichtig omziend of niemand je neerschiet,
de heuvels inholt naar die plek herkenbaar
aan de beschimmelde rode sportschoen tussen de struiken,

met nagels zwart van eigen modder in de grond graaft,
deel na deel uit de bodem tilt
- het valt nog tegen hoe zwaar -
en dan stt, zetje het hoofd weer op de romp,
links en rechts de armen en benen,
je vergeet de handen niet met alle vingers eraan,
geen nagel meer beschadigend. Waar is de rechtervoet gebleven?

Je veegt de natte aarde van het gelaat,
streelt het haar, strijkt een lok van het voorhoofd,
raakt de wangen aan en fluistert tedere woorden,
blaast je eigen adem door de mond terug het lichaam in,
plooit de lippen tot een verzoenende glimlach
om het teruggeschonken leven, vouwt de oogleden open,
ja, tracht met een vingerknip de ingekeerde blik uit het duistere niets
terug te lokken naar aandachtig kijken, toe dan, toe dan,
en zoekt nog even onrustig naar die voet.

Als er geen beweging valt te bespeuren,
herhaal je het strelen en fluisteren aandachtig van voren af aan
en de naam van de ander kun je niet roepen
omdat je die nooit hebt geweten.

[p. 29]

 

Terwijl je ongeduldig wacht op die eerste ademhaling

 

luisterend of de waarachtige stem

 

weer tot persoonlijk klinken komt,

 

- wie was het eigenlijk? -

 

 

 

dan besef je ineens dat die onbekende dood blijft

 

in onomkeerbaarheid. Dit is niet eerlijk.

 

Wat moet je voortaan in godsnaam?

 

 

 

Maar ween je nu pas om jullie beiden?