Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 40]

Caroline Kortenhorst

Kathedraal

Een ouwe vrouw draalt doelloos door de kou gevoelloos
en verhaalt van schraal verdriet
zij lekt een taal
die perfect verticaal
tot druipsteen van haar snot verwordt
haar mond een grot
met een plafond
als vergehemelte
alwaar het wemelt
van pilaren in de dop
gevaar-gewaar doch let niet op
een laatste drop volmaakt zichzelf
de fluim verwordt gewelf
verdriet verwekt een ruimte
want bevlekkend blijkt de stalactiet
die zij in al haar herenleed
het penetreren had geleerd
ook hij verried de griet
bediende haar tot grienens toe
haar baarmoe werd een zaal
met een portaal naar het balkon
alwaar een gang begon
de maag verbouwde zich
alnaar gelang
de nier de stenen bracht
in al haar pracht
zichzelf verkracht
geen weg terug in waan
haar tranen stollen tot timpaan
een steunbeer in haar rug
een huilbui leidt tot duizend zuilen
netjes in een galerij
een hal erbij van bogen
uit haar ogen rijzen ramen hoog
't is echt gebeurd
dit zotgetreur
niet meer in staat
haar eigen kerk nog te verlaten
niets meer viel te dotteren
zij had niet in de gaten
dat er door haar
trieste lot
een Notre Dame is nagelaten.

[p. 41]

[p. 42]

 

Aan de oevers van de Rotte tussen slib en overschot

 

hoor ik ritmes van gebitten,

 

roffelen gipsen tanden droef.

 

Zij drijven aan de randen van de aderen des landen.

 

Daar vergaderen de wijven, spannen bogen

 

van hun broze botten,

 

oefenen hun lijven aan een eindeloos herkauwen.

 

Plichtsgetrouwe eeuwen beklijven hun betoog,

 

vastgelopen op de klippen.

 

't Grauwe stijve koor van klagen wast hier

 

trots behaaglijke lasten, in de blauw-gespoelde

 

stroom van dagen, hopend op een mededogend’ schipper

 

strandend op de rotsen.

 

De vraag om wat waardering spekt de natte droom.

 

Rivieren zelfrespect larderen stramme spieren

 

reeds vermarmerd door de tijd.

 

Hun warme brits verslijtend - iedereen voor gek.

 

De oude bokken maken herrie, ‘bijna drieën!’ slaat de klok,

 

‘tiet veur komme!’ kijft de sherry, ‘drijft de motte uit de sokkel’

 

Kromme knieën naderen,

 

de biedermeiers lokken.

 

Dadelijk wordt hier beklonken wie de

 

deinende kap'tein zal zijn.

 

Reeds beschonken klinken liederen en ratelen verbolgen kiezen, niets

 

meer valt hier te verliezen, zinken zal de volgende.

 

Zachtjes zeuren furieuzen dat 't menens is.

 

Hun flikkerende vuren wachten serieus.

 

Zowaar diep in de nacht.

 

Zo sikkeneuriën sirenes van wel achtentachtig jaar!

vorige pagina: monumentaal kunstwerk/ staal en hamerslaglakken / 250 x 450 x 700 cm / winkelcentrum Dieren links: Sirene / purschuim, staal, kunstofcoating / 900 x 1300 cm
rechts: De verbeelding van een bewogen historie / brons, granitobeton, hout! 120 x 250 x 310 cm / markt Zaltbommel

[p. 43]

[p. 44]

 

In 't kreupelhout beland op knieën,

 

gebruik ik alles wat gebroken is,

 

bekruip ik gribus, ruik ik rand van hoop,

 

mijn trots bereik als misantroop.

 

Ik braak terrein, verspreid mijn trots,

 

een bruin gebreid gelag,

 

verdiept getuin ik in gezagvol roep, de rots mijn kroon

 

verdekt mijn troep.

 

En plots daar gaapt een onbekende uit het puin mij aan,

 

gestroopt in verregaande staat van zijn.

 

Mijn tong gedrieën lekt en slaakt een onverstaanbaar

 

doch effectvol spraakgebrek,

 

gesprokkel in contreien, waar rafels garens zijn,

 

de zijden draadjes aan elkaar gesponnen fabels

 

maar géén praatjes zijn.

 

Een onontgonnen blikveld strekt zich tussen

 

vuil-en-deerniswekkend’ maatjes uit.

 

Gesprek van slik en scheer je weg, je geld, je baard,

 

je ledig leven; ‘helden op de sloop!’

 

Geweldig is de heerschappij, integer om het zelden even.

 

Lappen aan de laarzen slepen zeven mijl en kilometers loper.

 

Een leger uitverkoop aan heil bevindt zich proper

 

onder zeil, terwijl wij spaarzaam eindjes knopen van het oude

 

en het nieuwe jaar,

 

een macramé van garens, kabels die ooit rafels waren,

 

zijden draadjes aan elkaar gehoopt tot stoffen van gesprek.

 

Een netwerk langs de grenzen van bestaan, géén praatjes

 

maar gesponnen fabels, zó verzonnen wij verhalen,

 

sterke staaltjes goede raad;

 

ons warm gerief

 

met vissengraat-motief!