Lust en Gratie. Jaargang 14

[p. 80]

Sabine van den Berg
Speldenprikken

Vanmorgen is Leda wakker geworden, alweer, lot waar de tule van de klamboe langs haar bed valt, stijgt haar hand. De muggen, die de nacht hebben afgewacht, dansen naar de plaats waar haar huid warmte afgeeft. Leda gaat rechtop zitten, biedt haar hand aan, net zolang tot een mug zijn snuit door een gaatje steekt. Razendsnel vormen duim en wijsvinger een pincet, Leda trekt. Ze trekt de snuit, de kop en ten slotte het lijf van de mug door het gaas.

Vandaag draagt Leda haar ochtendjas. Ze tilt haar voeten niet op waardoor ze een slepend spoor achterlaat. Nat trekken de grassprieten tussen haar tenen door. Leda stopt op het midden van het rechthoekige grasveld. Een badlaken spreidt ze uit: de afmetingen van de tuin op schaal, in gelust katoen.

[p. 81]

Haar vingers knopen de ceintuur los. De jas glijdt van haar schouders. Naakt staat Leda in de tuin, op een grijze dag in juli. Voor de rechthoek aan haar voeten is haar lichaam te groot. Als ze gaat liggen, kiest ze voor badstof onder haar achterhoofd en gras onder haar benen.

Een slak trekt een koud spoor over haar dij: de tong van iemand die net ijs heeft gegeten. Ze laat hem begaan. Ze verbeeldt zich dat de slak een slang is die zal bijten als ze beweegt. Roerloos ligt Leda, in afwachting van waar de slak zijn tocht zal eindigen.

Haar ellebogen rusten op de rand van de glazen bak. Op de bodem zwemmen ze, zonder haast, dompelen onder, schuiven het eilandje op. Of ze zitten doodstil, hun schilden glanzend van het vocht. Boven hen zweeft Leda's hand. Haar vingers pakken een van de waterschildpadden op. Leda's wijsvinger volgt de groeven in het hoorn. De poten van de schildpad draaien hun schoepbeweging in vertraagde snelheid.

Met haar hoofd in haar nek bekijkt Leda de buik van het dier. Druppels pletsen in haar gezicht, ze knijpt haar ogen tot spleetjes. Op de buik van zijn schild bevindt zich een veel sprekender tekening dan op zijn rug.

De kop deint op en neer, de bek hapt als een tang in de lucht. Leda opent haar

[p. 82]

mond, doet de hap-beweging na. Steeds dichter bij komt de schildpad. Als ze nu haar gebit op elkaar laat komen, wordt het nekje getroffen door haar onder- en boventanden. Hap, doet Leda, met het geluid dat tanden en kiezen maken als ze elkaar raken. Ze bekijkt de schildpad. Alleen nog een schild is er in haar hand, kop en pootjes heeft hij ingetrokken. Terug in de glazen bak legt ze hem, op zijn rug.

Uit de koelkast haalt Leda een opgerolde krant. De vis voor het avondeten zit erin. Een stevige kabeljauw kijkt haar met glazige ogen aan als ze de krant op het aanrecht openvouwt. Diep ademt ze in, de vis ruikt sterk. Ze snuffelt dichter en dichter bij tot haar neus de vis raakt. Ze maakt van haar tong een puntje, tekent figuurtjes op de geschubde huid. Stijf is de huid die ze likt, zonder veerkracht, schilferig van schubben.

Hak, doet het mes. Een geluid dat lijkt op het kraken van takjes. Leda legt de kop naast het lijf, vouwt de krant dicht.

Heel langzaam drukt Leda de deurklink omlaag. In de kamer zijn geen personen of andere levende wezens. Ze stapt naar binnen. Haar voeten aarzelen, schuifelen binnen de cirkel van het niemandsland in haar eigen huis. Een boekenkast - de boekenkast - zonder boeken. Het bureau leeg. Kartonnen dozen, de meeste afgesloten met dik plakband over de naar binnen gevouwen flappen.

[p. 83]

Rond en rond draait ze, rond haar as, tot de wanden om haar heen in plaats van een vierkant een cirkel vormen. Als Leda stopt met draaien, stopt ze voor het bord met de verzameling. Tientallen vlinders in keurige rijen geprikt. Een zilveren speldenknopje op hun rug, tussen hun gespreide vleugels. Kleurige patronen verbleekt als een oud Perzisch tapijt. Onder elk insect een kaartje met zijn naam in getypte hoofdletters. Leda leest de namen, van voor naar achter, van boven naar beneden, tot ze ze zeker allemaal heeft gehad. Dan schuiven haar nagels onder het speldenknopje van de polyommatus icarus in de linkerbovenhoek. Vlinder na vlinder. De rijen vallen in vleugels uiteen. Wat rest zijn speldenprikken.