Lust en Gratie. Jaargang 10

[p. 96]

Vier gedichten
Lidy van Marissing

wolk in bloes

op kousevoeten springt ze niet
in een trein
valt ze niet
in slaap maar op de grond
ligt ze graag
te zonnen

met jubeltenen zingt ze niet
uit volle borst
plonst ze niet
in bad maar onder de lamp
duikt ze liever
in woorden

met argusogen loert ze niet
over het hek
klimt ze niet
omhoog maar om een nek
hangt ze het liefst
onder rozen

[p. 97]

bericht

zo ligt ze achter-
over langs de weg

in een greppel gesmeten
open mond vol zand

met zoutmasker bedekt
een glinsterend gezicht

(kristallen hulpgeroep?)

zo kruipt een nachtvorst
over haar heen gekraakt

dode padden haar schoenen
lederen levens voorbij-

gestiefeld en dan?
zo'n stukgelopen einde:

uit haar eigen hand
gevallen eet ze grond

[p. 98]

persona

een man, een vrouw, wie niet?
alles is er en iedereen
danst tango: meerkoppige gedaante
verwisselt intern diskreet hem en haar
naar buiten echter ogend

van het ene moment op het andere
zwaaiende been gezet, strak
van geluk, neuzelend sprekend
als iedereen, een kind nog

ogend waarschijnlijk als man
die niet wankelt, vrouw die niet
wipt maar alles is er een schaduw
(meerkoppig onzijdig danst intern de schim)
ofschoon mooi vel over been, een kind

dat schommelt per kerend moment
tussen de een òf de ander, een tango
de zwierende twijfel met rukjes
tussen haar en hem, het en hullie, wie niet?

[p. 99]

spanningsboog

met niets begonnen
een zucht in een trappelzak

blokken op blokken
stoelen op stoelen

tegen de ruiten blazend geschreven
letters als tranen met tuiten

tegen de lampen gevlogen
over een zwarte sloot gefietst

schriften op schriften
boeken op boeken

bovenop banken gedanst
bloot in een zee gesprongen

schouder aan schouder
met de muziek mee

open mond op monden
gejaagd en stil geramd

gezicht aan gezichten gekleefd
zelden gekend

nat zand aan oude zolen
brief na brief in het vuur

een zucht in laatste lakens
met niets dan wat wit kant

[p. 100]