De Lustige Jager, zingende vele vrolijke liederen, voor alle lieve Meisjes

Vrijagie tusschen een Jongman en eene Dochter.

J. Mijn allerliefste Herderin!

Kom luistert naar mijn klagt,

Ik wordt gedreven door de min,

Gestadig dag en nacht;

Aanziet met vlijt, mijn trouwigheid,

Die ik u hier betoon;

Want in de heele wereld wijd,

Spand gij alleen de kroon.

d. Houdt op, Minnaar! en klaag niet meer,

Ik wil niet zijn getrouwd,

Ik ben een dochter jong en teer,

Pas zestien jaren oud,

Of gij hier staat en klaagt op straat,

En drijft met mij de spot,

Maakt u naar huis en slapen gaat,

Mijn deurtje moet op slot.

J. Princesse! blijft een weinig staan,

O pronk van meisjes veel

Ik zweer bij zon en ster maan,

Ik kies je tot mijn deel;

Of zoo gij mij, laat in de lij,

Dan wensch ik om den dood,

Daarom Zoetlief! geloof mij vrij,

Mijn liefde is zoo groot.

[p. 42]

 

D. Minnaar! en zeg mij eens waarom,

 

Dat gij mij zoo bemint,

 

Daar is zoo menig schoone blom,

 

Ik ben nog maar een kind,

 

Neem uwe lust, laat mij met rust,

 

Gaat naar een ligte trant,

 

Waar gij uw minnevonkjes bluscht,

 

Steek vrij uw schuit van kant,

 

 

 

J. Och Isabel! uw goud geel haar

 

Staat in mijn hart geplant,

 

Uw oogjes staan zoo wonder raar,

 

Als eenen zon die brandt,

 

Uw fiere gang, en zoete zang,

 

Is voor mij medicijn,

 

Daarom Zoetlief! en wacht niet lang

 

Genees mijn minnepijn.

 

 

 

D. Des Jongmans woorden zijn zeer zoet

 

Ja somtijds extra fijn,

 

Zij toonen dikwijls groote moed,

 

Om eens bemint te zijn.

 

Waarna de maagd, zich dan beklaagt,

 

Men vindt er alzoo veel,

 

Alwaar een knecht zijn roem op draagt,

 

De bloem is van zijn steel.

 

 

 

J. 't Is waar mijn uitverkoren Lam!

 

Maar ik en ben zoo niet,

 

Ach, maak u toch op mij niet gram,

 

Ik wensch je geen verdriet,

 

Gij wordt mijn vrouw, in echte trouw;

 

Uit regte kuissigheid,

 

Mijn hart en bloed dat is voor jou,

 

Tot dat de dood ons scheidt.

 

 

 

D. Gij praat voorzeker wonderschoon!

 

Maar liever blijf ik vrij;

[p. 43]

 

En raak niet door uw zoete toon

 

Toch gaarne in de lij,

 

Het is maar wind, mijn lieve vrind!

 

Ik ben te jonge spruit,

 

Want als men zich ter trouw verbindt.

 

Dan is de vreugde uit.

 

 

 

J. Mijn overschoone Isabel!

 

Gij zijt mijn tweede ziel!

 

En laat mij toch in geen gekwel,

 

Daar ik hier voor u kniel;

 

Geef mij uw hand, tot trouw en pand,

 

En wees niet meer zoo strat,

 

Want doe je mij geen onderstand

 

Dan daal ik in het graf.

 

 

 

D. Minnaar! uw droefheid neemt geen end

 

Ik zie uw trouwigheid,

 

Nu heb ik eerst den grond gekend

 

Van uw standvastigheid;

 

Door al uw smert, hebt gij mijn hert,

 

Van liefde zoo doorwondt,

 

Het schijnt het afgenepen werd,

 

Gij wordt mijn man terstond.